Epidymijŏ – Syniawa wszyjskim „wachtyrzowym” poetōm

EPIDYMIJŎ

Wszyjskim „wachtyrzowym” poetōm

Pisanie rymōw je zaraźliwe,
Weź sie, czowieku, jyno podziwej:
Jedyn cojś ciepie

I wrŏz sie sujōm choćby z rynkŏwa
Rymy i wersy, i piykne słowa,
Choćby kaj w sklepie.

Rŏd mōm festelnie epidymijõ,
Co tela zŏcnych gōw niy ômijŏ,
Ku wierszōm wŏbi –

Trza pedzieć muzie, że mŏ bobkowych
Liści natargać i drab te gowy
wiyńcym ôzdobić.

I mōm nadziejã, że kożdy chory
Bydzie sztyjc szukoł mocnyj podpory
W naszym jynzyku,

Że dalij rzōndki bydymy szkrŏbać
I że niy znojdōm na tã chorobã
Żŏdnego lyku.