Bronisław Wątroba: Wōnż tyż tam znoloz, szlanga ôszkliwo…
Wōnż tyż tam znoloz, szlanga ôszkliwo
Sie jejich szczyńściu złym ślypiym dziwo
Frechowny, szprytny – to mu wadziyło
Pōn Bōg go stworzōł, dyć zło w niym było.
Wele niywiasty szlanga kryńciyła
Zdo iże yno ciekawo była
Pyto jōm: Richtig Bōg doł wōm zwola
Jeść tu ôwoce? Czy pedzioł? Hola!
Z jednego drzewa wōm zakozuja
Czy tako pedzioł? Tymu dziwuja.
Niywjasta na to: Ja, jeść mogymy
Z jednego brōniōł, w tym Jego szprymy
Z tego co rośnie w środku ôgrodu
Prawie nōm brōni, prowda ci godōm.
Pedzioł: Niy wolno tykać sie tego
Prawie ôwocu – słuchōmy Jego
Prawiōł co pomrzić z tego mogymy
Bestōż ôwocu richtig niy jymy.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Ku pokuszyniu wōnż tako pedzioł:
Niy uśmiyrkniecie, Bōg ô tym wiedzioł
Yno kej ôwoc ze drzewa zjycie
Ô tym co Łōn wiy wszysko dowiycie
Na zło i dobro ôtworzōm ôczy
Sie wasze prawie – czowiek ôboczy.
Niywjasta drzewu sie prziglōndnyła
Ôwoc był piykny tōż pokusiyła
Chciała skosztować i taki strowy
Kej wōnż jyj pedzioł co ôwoc zdrowy
Przi tymu mōndrość mioł przeca dować
Pokusa wielgo na jeji gowa.
Stało sie – z asty ôwoc urwała
Zjadła zarozki, niy żałowała
Wziyła dlo mynża coby skosztowoł
Choć Bōg niy take im szprymy dowoł.
Kej zjedli, ôczy im ôtworzyły
Na grzych, ich gowy już spokopiyły
Iże po sagu sōm, uwidzieli
Zarozki gańba skiż tego mieli
Liścia figowe splytli, zwiōnzali
Niymi we bjodrach sie przeposali.
Nogle we uszach im zaszuściyło
Sie wystrachali, tako z tym było
Pōn Bōg Edynym szoł i dziwowoł
Mono mu wiater cosik ôsprowioł.
Adam z niywjastōm przed Niym sie skryli
Kaj krze nojgynstsze, tam prawie byli
Dyć Bōg był blisko, Adama wołoł:
Kaj żeś je ?! Było Mu niywesoło.
Adam Mu pedzioł: Żech Cie usłyszoł
Po prowdzie, we tym niy byda miyszoł
Żech sie wylynkoł, sagi żech prawie
Teroz uwidziołch tako na jawie
Gańba ze tego i utropiynie
Sie wystrachało moje sumiynie.
Bōg pyto: Ktō ci tako powiedzioł
Kej żeś w Edynie tym mojim siedzioł?
Czyś ôd ôwocu drzewa niy strōniōł?
Drzewa poznanio – żech tego brōniōł!
Tōż Adam na to: niywjasta Panie
Co mi jōm doł żeś, kuknyła na nie
Sama je jadła, mi ōwoc dała
Zjod żech kej łōna poprōbowała.
Pōn Bōg niywjasta terozki pyto:
Czamu żeś jadła ôwoc, kobiyto?
Łōna Mu na to: Skiż pokuszynio
Wynża to stało, choć przizwolynio
Na to niy było, żech skosztowała
I Adamowi ôwoc podała.
Tōż Bōg ku szlandze ôczy skerowoł
Pedzioł: Przeklynty bydziesz wandrowoł
Miyndzy gowiedziōm i zwierzym dzikim
Trza za to prawie taki wyćwiki.
Bydziesz na brzuchu czołgoł, sie zwijoł
Stworzynia inksze lepi ômijoł
Jodło z marasu niych jodłym twojim
Tako we życiu cołkim przistoji
Tako niych stanie ciebie, potōmstwu
Na wieki wiekōw w tym wiarołōmstwu.
Bestōż rychtuja wielgo niynowiść
Na wieki wiekōw i gniyw, i zowiść
Pomiyndzy tobōm a tom niywjastōm
Kero już zacznie prawie w tyn czas tu
Trwać bydzie dali z potōmstwym waszym
Łōnkōm poleci, poleci lasym.
Jeji potōmstwo rozdepto gowa
Twoja, niynowiść rodzić ze nowa
Ty zaś je w piynta bajsniesz – zaboli
Dyć tako przeca tyż z moji woli.
Niywjaście godo: Bydziesz ciyrpiała
Brzymiynno wiela boleści miała
We wielgi mynce dziecka rodziyła
I we połogu tyż fest tropiyła.
Dyć niy roz yno, bydzie ci chciało
Z mynżym kuplować, coby zaś stało
Coby zaś w bōlu potōmstwo rodzić
Krwi ze krwi waszy po ziymi chodzić
Bydzie niyleko, kej żywobycie
Utropōm stanie, to ôboczycie.
Mōnż twōj nad tobōm bydzie panowoł
Łōn wiyrchym, ziobra niy pożałowoł
W tym twoje życie, w tym drōga twoja
Weź sie do gowy ta godka moja.
Zaś do Adama Bōg prawi tako:
Niywjasty słuchosz, zgrzyszołś jednako
Żech jeść ôwocu wzbrōniōł jednego
A tyś sie chycioł tyż prawie tego.
Mało ci było? Żeś moje słowo
Richtig skiż tego niy uszanowoł
Przeklynto ziymia z kery żech stworzōł
Ciebie, kej na to tyś aże wożōł!
Przeklynto ziymia żywić cie bydzie
Do kōńca życio twojego przidzie
Miyndzy ôstami, miyndzy ciyrniami
Z niywjastōm miyszkać i ze dzieckami
Niych ziyle polne ci strowōm bydzie
Ze moji woli tako ci przidzie.
Niyleke życie teroz przed tobōm
Stropiynie niesie, mynczy chorobōm
Niyroz zapoci sie czoło twoje
Chlyb bydzie ciynżki, niy darmo to je.
Ziymia ci matkōm, w nia sie ôbrōcisz
Yno tym swoje stropiynie skrōcisz
Kej żeś jyj prochym, tym w kōńcu staniesz
Życie tyż jako na to czekanie.
Doł Adam miano mynżatce swoji
Terozki Ewōm już przed niym stoji
Je piyrszōm matkōm ludzi na świecie
Z niyj i Adama zdo kożde dziecie
Piyrszōm niywjastōm co rodzić bydzie
We bōlach, przeca rōd z tego idzie.
Pōn Bōg Adama z Ewōm prziôdzioł
Czowiek niy bydzie we liściu chodziōł
Ôblyk ich bestōż we ciepłe skory
Ziymia mniyj stropi, nō i dyszcz z chmury.
Pedzioł Bōg: Kej już tako sie stało
Kej już terozki wiedzōm niymało
I zło, i dobro kej już poznali
Niy mogōm miyszkać w Edynie dali.
Dyć przeciw moji woli zgrzyszyli
Teroz by drzewa życio chyciyli
I co ze karōm cołkōm by stało
Kejby żyć wiecznie im tako zdało.
Nō tōż ich wygnoł Bōg ze Edynu
Dyć niy inaczy – anō, po tymu
By Adam w mynce ziymia uprowioł
A niy w Edynie z Ewōm zabowioł.
Janiołōm kozoł drōgi wachować
Coby tam nogi niy mōgły stować
Nogi Adama i Ewy nogi
Nogi czowiecze – wyrok był srogi.
Ôgnistym mieczym tako ôdgrodziōł
Tam drzewo życio, by nikt niy szkodziōł
Już wieczne życie niy je dlo ludzi
Czowiek do życio skiż śmierci budzi.
Bronisław Wątroba