Aleksander Lubina: Adwentowe rzykanie #6
. . .
toż wiycie, planeciŏrzu,
gwiŏzdziŏrzu, coście jednym palcem,
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
palcem jednym
Adamowi z marasu ulypiōnymu
dychać nakŏzali
toż wiycie, planeciŏrzu,
gwiŏzdziŏrzu, tam na wiyrchu
tukej w kiźlŏku malupernym
a we hercu, co gorko przaje
toż wiycie, planeciŏrzu
sōmeście wszandy i zŏwdy
sōmeście wszandy i zŏwdy
jako bōło pierwiyj i na storokōw amyn
Wy i Mamulka
beztōż garść wyciōngnōłżech prawŏ,
paluchy rozwar i natargōłżech kwiotkōw
kiejby chabazi
cołki sztraus
dō dōm wziōnech i dō blumynwazy
ze świyżōm wodōm wstowił
Uradujōm sie Mamulka, Tacik
Wy możno tyż…
planeciŏrzu,
gwiŏzdziŏrzu, kery jednym palcem,
pokukołżech, polukōł:
niy za wieli tyn bukiet, niy za wieli.
Poszołżech na pastwa i targōm:
gynsi pympki,
kamelka,
lipina …
i niesa Wōm frasobliwymu
do kapliczki za wieś
Mamulce, Tacikōwy
sami wiycie kaj
Aleksander Lubina
Górnoślązak/Oberschlesier, germanista, andragog, tłumacz przysięgły; edukator MEN, ekspert MEN, egzaminator MEN, doradca i konsultant oraz dyrektor w państwowych, samorządowych i prywatnych placówkach oświatowych; pracował w szkołach wyższych, średnich, w gimnazjach w szkołach podstawowych i przedszkolach, literat tworzący po polsku, po śląsku, po niemiecku, publicysta, współtwórca KTG Karasol.