Papuasy a Fojerman (13) Araby porwały Jōzefa
Dejcie pozōr: Tekst prosty bōł pisany zarozki na laptopie, a tekst we kursywie bōł piyrwej pisany we hefcie, jak niy mioł żech przi sia laptopa, a dziepiyro potym sam wrażōny.
Araby porwały Jōzefa
2025.07.27 godz.9:35 (DOH), godz. 8:35 (WAR).
Lecymy z Doha do Warszawy. I to wszyjscy, co niy było taki pewne, bo my sie w tym Katarze potraciyli. Ledwa my przileciei na lotnisko, a zaczli my wylazować ze fligra, to Martynka chciała iś do toalety, a siedzieli my we dwōch z niōm kōnsek dalij ôd Jōzefa, Hele a Farorza. Uznali my, co Martynka zdōnży prziś nazod, niż Jōzef wylezie ze fligra. A niy zdōnżyła. Zaroz sie przi nas znod jakiś Katarczyk, a kozoł Jōzefowi ze Helōm siodać na jakiś elektryczny wōzek. Tłōmaczyli my mu, że mo czakać, aż jedna girl przidzie z toalety. Ale kaj! Siod na wōzek a pojechoł z nimi. Tōż, co robić? Ôstali my ze Martynkōm a Farorzym stoć na siyni. Poczytali my, z keryj bramki mo lecieć fliger do Warszawy, a tam my poszli. Mieli my ze 2 godziny czasu. Uznali my, co tam możno zawiōźli tego Jōzefa z Helōm. Trza było iś do inkszego terminala, bo przilecieli my na B, a ôdlot bōł ze C52. Tōż, coby wlyź do terminala C, zaś była kōntrola, przeświytlynie. Udało nōm sie to pozałatwiać, a idymy na ta bramka C52. Doś kōnsek trza było iś. Dobrze, co Jōzefa tam zawiōźli. Dyć, ônych tam niy ma. Tōż, kaj ich szukać? Zazwōnić! Ja, kej WiFi niy fōnguje. Trza sie iś spytać na informacyjo. Możno bydōm wiedzieć, kaj zawiōźli chłopa ze babōm, co przilecieli ze Singapuru a chcōm lecieć do Warszawy. Chłop na informacyji nōm padoł, co zawiōźli ich do „pokoju ôdpoczynku“, tōż uznali my, co trza sam na nich czakać. W tym czasie Jōzef dozwōniōł sie jakoś do Papui, do Szymōna, że ich kajś wożōm, a niy poradzōm sie dogodać. Tyn piyrszy chłop zawiōz ich yno na ta kōntrola przi wlazowaniu do terminala C, a pojechoł. My tam szli, ale było dużo ludzi, tōż my sie minyli a my ich niy widzieli. Tam ich bezmała jakiś inkszy chłop posadziōł na nowy wōzek a zaczōn ich wozić po cołkim lotnisku. Niy poradziyli sie dogodać, kaj ich mo zawiyź. Na kōniec Martynka dozwōniyła sie jakoś do Jōzefa, ôn ji padoł, fest znerwowany, co go wożōm, choby Marka po piekle, a niy wiy kaj. Jakoś my padali Jōzefowi, że ich majōm prziwiyź pod ta bramka C52. Na kōniec tyn chłop z tym wōzkym wysadziōł ich kajś po drōdze, a prziszli piechty z inkszym chłopym, co im tasze niōs. Hela, jak zejzdrzała Martynki, to by sie była rozpłakała, choby wracała kaj po pōł roku ze buszu. Jednak w tym Singapurze mieli to naszykowane lepszy. We Katarze tyż mieli dobre chynci, ale trocha gorszy im to wyszło. Dobrze, co sie to tak skōńczyło, bo jo żech sie już boł, że jak ta akcyjo potrwo trocha dłōżyj, to zejzdrza tam kaj Szymōna, co przileci ze Papui, szukać tych ôjcōw. Teraz we fligrze do Warszawy je już dużo Polokōw, tōż idzie sie dogodać po polsku, a niy yno we tok pisin, abo po arabsku.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Chcioł żech se we fligrze ze Singapuru do Doha ôbsztelować szklōnka whisky ze lodym, dyć dlō mie po angelsku zamōwić „whissky and eiss and tonic“, to niy ma tak łaps. Tōż prosiōł żech Martynki, coby mi zamōwiyła. Dyć, tyn Arab spytoł sie jōm, czy to mo dlō mie, bo dzieckōm gorzoły niy naleje. Musiała mu nazdać, co ôna je majerantno, a tyż może już gorzoły sie napić. Myślicie, że tyn gizd se z tego co robiōł. Naloł mi tego whisky a poszoł dalij.
2025.07.27 godz. 11:40 (DOH), godz 10:40 (WAR)
Lecymy tym fligrym a lecymy. Mōmy hned połednie. We Warszawie je bezmała godzina mynij. Trocha mi sie mierznie, a trocha mi je żol, że nasza rajza do Papui – Nowyj Gwinyje sie kōńczy. Sōm my kajś nad wschodniōm Turcjōm, a jo rozważuja, że możno już nigdy w życiu niy poleca tak daleko. Na tako rajza trza dużo zdrowio, a jeszcze wiyncyj kasy. Dyć, tego co my tam ôbejzdrzeli, tego nōm żodyn niy ôdebiere. Tych wszyjskich widokōw, uśmiychōw, uściskōw rōnk, fotkōw. Takich urodzin, jak ta latosio 60 – tka we Parambei, już niy byda mioł. Tej życzliwości, co nas tam trefiyła, tej dobroci, ôd tych wszyjskich zakōnnikōw, farorzōw, ale tyż tych miejscowych ludzi, tego sie ôpisać niy do. Ôni przinosiyli nōm to, co sami mieli, a niyroz sami niy mieli co jeś, a nōm prziniōśli te ryby, kokosy, banany, saksak. Nōm sie zdo, co to tam wszyjsko same rośnie na strōmach. A wiycie, wiela ôni sie muszōm nastarać, coby to wszyjsko zdobyć. Woda majōm niyroz yno ze rzyki, abo ze kałuże, kaj pijōm, myjōm sie a tyż robiōm pranie. Potym z tego sōm roztomańte chorōbska. Z tych torgōw przi drōdze, kaj siedzōm cołkimi dniami a handlujōm, abo żujōm bulaj. Dochtorōw niy ma, lykōw niy ma, tela co jaki farorz, abo zakōnnik kaj skōmbinuje. Latoś, za praje 2 miesiōnce, 16 września, bydzie 50 lot niypodległości Papui – Nowyj Gwinyje. To je młody norōd. Ci, co znajōm Papua trocha wiyncyj, padajōm, co trza setki lot, coby zmiynić myntalność ôd tych ludzi, nauczyć ich jakij gospodarki, roboty. Na razie wiynkszość ludzi żyje z dnia na dziyń, przesiaduje pod sklepym, abo po rantach przi drōdze, bez żodnego cylu, bez prziszłości. Niy ma roboty, niy ma przemysłu, chocioż majōm bezmała złoto, gaz a inksze. Jedni padajōm, co przed 1975 rokym było lepszy, bo byli Australijczyki, bōł gospodorz, a teraz niy ma żodnego. Władza patrzy na sia a na swoja familijo. Dlo inkszych niy ma nic. Dyć, co by to niy było taki smutne, tōż trza pedzieć, co ta Papua je fest piykno, yno trza lot a gospodorza, coby to sam jako rozruszać. Podwiyl niy bydzie drōgōw, a wszyjsko trza wozić fligrami, kere roz lecōm, dwa razy niy, to ciynżko bydzie co zrobić.
Tym barzij trza docynić ta robota ôd misjōnarzōw. Niykerzi tam w tym buszu majōm po pora parafijōw. A jedna parafijo je choby u nas diecezyjo. Farorz ze Muli mo Sanktuarium, ale mo tyż 14 bocznych kapliczkōw po wsiach. Niyroz sie do dojechać autym, a niyroz trza iś piechty pora godzin, abo i pora dni, jak drōga zaleje, abo most porwie. Niy wiym już, kery to bōł farorz, co ôpowiadoł, jak szoł do jakijś wioski we buszu, musioł przelyź bez rzyka ze rukzakym w rynce, a woda go porwała i bōł by sie utopiōł. Abo, jedyn farorz dostoł malaryje we buszu, 40 stopni gorōnczki, keryś go tam lyczōł, bo sōm by niy doł rady przeżyć.
Po czym poznać, że Papuasy sōm we kościele? Pod kościołym leży pełno laczkōw, głōwnie japōnkōw, bo Papuasy niy wlazujōm do kościoła we strzawikach. Widzioł żech tyż ksiynży, co ôdprawiali po bosoku mszo. A widzioł żech we Wewak u diakōna Janusza baby – szafarki, co rozdowały kōmōnijo. Widzioł żech tyż zwōn zrobiōny ze starej butle ôd gazu. Dyć, niy wszyndy majōm zwōny. Jedni kōntaktujōm sie ze garamutami, inksi nawołujōm tym swojim, piskliwym, głosym. Brakuje farorzōw, niyroz hostyjōw, abo wina do ôdprawianio msze, a niy ma kaj kupić, abo za co.
Za chwila polecymy ze Turcje nad Rōmōniōm, a mie sie na razie zmierzło pisać.
c.d.n.
