Ô Franciku i św. Barbōrce

Zjechoł Francik na dōł a tu tak cima,
bo niy bōł do tego przizwyczajōny.
Kamraci se robiōm błozna ze niego
a ôn jak bajtel strasznie zagańbiōny.
Strach napiōn nerwy, giczale z waty,
poci sie przi tym, luftu brakuje,
sztajger ôd poczōntku mo go na ôku
bo piyrszy roz przeca wōngiel fedruje.

Sztajger mu pado
-Nie lynkiej sie synku, i boć sie niy trza,
nie taki straszny dioboł jak go malujōm,
widzisz tych kamratōw ôni ôd karlusōw
lot ze dwadziyścia tyn wōngiel fedrujōm.
A wiydz Franciku to je nasze złoto
twój ôjciec Ci ô tym możno nie pedzieli,
że skuliż tego czornego wōnglo
robota choć ciynżko dycki my mieli.

Słyszołeś możno kedyś ôd hajerōw
berani ô takim siwym starziku,
keryn ich kludziōł po wszystkich chodnikach
wołali na niego Panoczku Skarbniku.
Bez mała boł duchym ôjciec godali,
ôn se ze przodka te złoto wybiyroł,
tym biydnym uczciwym dycko pōmogał
zaś tym pragliwym to yno zabiyroł.-

A Francik chcioł se ze sztajgrym pospiyrać
i pado :
-A dyć Panie majster to tako godka
kero idzie bajtlōm przed spaniym prawić,
już lepi bydzie chycić sie roboty
a tego Skarbnika w pokoju ôstawić.
Do fajrantu niewiela jeszcze ôstało
bezto pogodōmy ô świyntej Barborce,
Janioła stróża dlo braci gōrniczej
i zocnej dlo ludu ślōnskigo Patrōnce.-

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

-Coś mi sie zdowo jak by coś trzasnyło,
w chodniku jak by coś zatrzeszczało,
słyszycie wtoś woło;- Pōnboczku ratuj
ściana sie wali pora przisypało-
Pod Francik na ziymia jak bajtel ślimto,
tukej ze dołu dali je do nieba
do świyntej Barborki ô retōnek woło
bo tu na grubie bardzi wierzyć trzeba.

A potym cima i tak strasznie jakoś,
ôd tego kurzu czorno sie zrobiło,
jakiś wołani, jakiś guche jynki,
a doôkoła nic widać niy było.
Jakiś tam dali światło blysknyło,
jak bez mgła Francik widzi Janioła,
keryn ze nieba prziszoł ku nimu
i głosym jakoby z za świata woło.
-Franciku, mōj synku, za to że wierzysz
we moja opieka toż ci pōmoga,
jo je Barbōrka niy jakiś Janioł
do Ciebie przeca wszystko zrobić moga.

Yno pamiyntej jak twoji ôjcowie
bydziesz robota dycki szanowoł,
ta gruba dlo ciebie bydzie jak mama
s niōm swoji życi bydziesz budowoł.-

Ôcknoł sie Francik strasznie wylynkany
i myśli – na grubie śmierć niedaleko,
już byda pamiyntoł ô świyntej Barborce
przeca nigdy niy wiym co mje tu czeko.
Dej mi Pōnbōczku jeszcze trocha siły,
żeby jo dzisiej mog iś do kościoła
podziynkować Barbōrce za Ji starani,
jo Jōm tu widzioł Ôna przi mje stoła.-

Tak to Barbōrka Francka ôcaliła
za srogi rzykani i wiara jego,
ôd tego czasu Barbōrka bydzie
nojlepszōm Patrōnkōm stanu gōrniczego.
A Francik sie staro jak yno może,
wypełnić obietnica dano Patrōnce,
robota mo w zocy trzimie sie gruby,
ôsprowio bajtlōm ô świyntej Barbōrce.

A wiela w tym czasie tyż dziołszkōw było
kiere na miano Barbara miały
bo miano to piykne a dlo Ślōnzokōw
i tak Barbōrkami na dycko ôstały
Minyły złe czasy upłynyły lata
Francik na grubie pora lot niy robi
siedzi na ławeczce pod familokiym
yno ô czymś myśli i coś go tropi
Bo te gruby stare pozawiyrali
bo nieopłacalne jakoś sie stały
i co ôn tera Barbōrce powiy
jak yno kamiynie po nich ôstały

-O świynto Barbōrko pōmoż i tera
i sprow by wiyncy grubōw niy zawrzyli
kejby ci młodzi tukej ôstali
i jeszcze dłōgo na dole robili-
A Barbōrce tak jakoś żol sie zrobiło
tego starego ślōnskigo piernika
i tak mu godo : -gruby ôstanōm
dlo robotnego kożdego gōrnika
A jo we niebie mom swoji wojsko
kożdymu bergmōnowi droga pokorza
a jak trza bydzie wykludza z chodnika
bo prziszłym wojokom dycko pomoga
chocioż insze czasy tera nastały
możno trocha ludzie sie i zmiynili
ale som i tacy co dlo tych grubōw
kōnszczyczek swojigo serca ôstawili

Regina Sobik