Brif do świyntego Mikołoja
Idzie 6 grudziyń, a jak wiycie we tyn dziyń świynty Mikołoj mo wiela roboty, żeby poroznosić geszynki dlo wszystkich bajtli na cołkim świecie. Bez calutki rok ôn i jego pomocnicy robiōm rozmańte graczki, a potym zbiyrajōm i ukłodajōm we takim specjalnym magazynie. Wszystko to je piyknie poukłodane na graczki dlo malutkich bajtli, dziołszkōw i synkōw tych trocha wiynkszych no i dlo starych tyż, bo przeca porzōndek musi być, a i Mikołoj musi dać geszynki wszystkim.
Jak wiela mo przi tym roboty ale i uciechy wiy yno ôn i ci co mu pomogajōm. Tak jak we łōńskim roku tak i teraz na placu wele magazynōw wszystko prziszykowane czakało do drogi. Paczki, paczuszki, tytki i jakiś miechy leżały se poukłodane na saniach zaprzygniyntych we cztyry pory reniferow. Świynty Mikołoj ôciōngoł sie jeszcze trocha, jak by czakoł na kogoś abo na coś. Co prowda cołko akcjo „Piszymy brif do świyntego Mikołoja” już sie downo skończyła, ale czerwony kichol Mikołoja zmiarkowoł, że niy wszystki bajtle zdōnżyły na czas. Kiedy już siadoł do sōń, na plac wyleciała Śnieżynka, kero we rynce miała jakiś brif i kiwała nim wiela yno umiała :
– Świynty Mikołaju, świynty Mikołaju, poczakej trocha. Twōj britfregier prziniōs jeszcze jedyn brif, a brifmarka je ze Polski – zawołała.
– No ja wiedziołech, wiedziołech – zawołoł świynty.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
– Dowej tyn brif, ale wartko, bo ni mōm za wiela czasu.
Mikołoj podziwoł sie na brif na kierym stoło naszkryflane: „Zaro ôtworzyć”, toż niy mitrynżōnc czasu wartko go ôtworzōł. Wyleciała ś niego bioło szkartka, zaszkryflano tak, jakby te litery pisoł wtoś, wto niy poradzioł do końca szkryflać. Mikołoj wziōn jōm do rynki i zaczōn czytać szarpiōnc, ôd czasu do czasu, dugo siwo broda. Widać było, że ôkropnie sie przejōn tym, co tam było naszkryflane, bo ôczy tak jakoś mu sie zaszkliły. Szprytno Śnieżynka podeszła bliży ku Mikołajowi, żeby usłyszeć co Tyn tam tak zawziyncie czyto. Chocioż czytoł niy za głośno Śnieżynka usłyszała:
– Kochany świyty Mikołoju, chodza do przedszkola i niy umia jeszcze szkryflać, toż poprosiōł żech starszego brata, żeby tyn napisoł do Ciebie. Wiym, że przinosisz geszynki dlo wszystkich bajtli, ale jo niy chca geszynku dlo siebie, yno dlo mojich bliskich. Wiysz, mōj ôjciec musi ciynżko robić, bo nasza familijo je doś wielko. Jak przichodzi ze roboty, to je tak zmochany, że niy mo czasu na nic inszego. Rano ciynżko go dobudzić, toż mōm prośba, jak byś umioł mu prziniyś taki małe radyjko, kiere sie samo włōnczo do budzynio, bo tyn budzik, kiery mo niy zawsze zwoni tak głośno, żeby tata sie ôbudził. Potym musi sie wartko śpiychać, żeby yno zdōnżyć na autobus do roboty. Do moji mamy prosza ô ciepłe zimowe szczewiki, bo te kiere mo, to majōm we podeszwie dziury, a jak do pojstrzodka dostanie sie woda, to mama potym choruje i ni mo wto iś zemnōm do przedszkola. Dlo brata prosza ô farby do malowanio i taki wielki szkartki, żeby mōg se malować, bo ôn piyknie maluje. Chca Ci pedzieć, że ostatnio broł udział we takim kōnkursie i dostoł piyrszy plac, i było wiela uciechy niy yno we szkole, ale i we naszej familiji. Jo nic niy chca, ale jak by Ci nadbywało, to możesz mi prziniyś pora por szkarpet. Te co mōm to tak sie przedrzyły, że widać gołe piynty, a to już gańba, bo na WF dzieci bydōm sie zy mje śmioły. Ôstatnio to żech zaczōn ściymniać i pedzioł rechtorowi, żech sie przeziymbiōł i niy moga ćwiczyć, ale to tak yno Ciebie godōm. Na tym kończa i czekom kiedy mje łodwiedzisz ułożoł żech se taki wierszyk ale Ci go powiym jak przidziesz.
Acha bōł bych zapomniōł. Moja starka chciałaby dostać taki eletryczny kocher, bo tyn stary ji sie przepolōł. Musi boroka pić zimny tyj, a tyn jak wiysz sie niy rozgrzeje, a idzie zima i może sie pochorować. Pozdrowiōm
Regina Sobik