Boże Ciało we Tyrolu
Świynto Bożego Ciała noleży do najdowniejszych świōnt kościelnych a ôstało ustanowione bez papiyża Urbana III we XIII wieku. Boże Ciało przipado na 11 dziyń po Zielōnych Świōntkach i trwo cało oktawa. Nojważniejszym punktym świynta je procesjo do sztyrech ôłtorzy piyknie przistrojōnych tatarakiym, kwiotkami i astami zielōnych strōmōw /u nas najczyńsci je to brzōska/. Na czele procesje pod baldachimym kieryn niesōm chłopy we piyknych galowych ancugach idzie farorz s mōnstrancjom. Przed nimi ôrkiestra, i żeby było bardzi uroczyści pod ôpiekōm mamy abo taty małe dziołszki s koszyczkami pełnymi płatkōw kwiotkōw kiere sypiōm pod nogi. Potym dziecka komunijne i ludkowie rozmańtych stanōw idōm hulicami wsi, miast i miasteczek. I tak to s wiynksza wyglōndo u nas.
A jak we inszych krajach. Tak jakoś sie słożyło, że trzinoście lot tymu Boże Ciało zastało mje w Austriji i to w Tyrolu, kaj na parafiji bōł nasz kapelōnek, kieryn pochodzioł ze Szyroki wele Żor. A że my byli we rajzie, toż zaprosiōł nas do sia we gościna. Akurat było Boże Ciało, toż mōgli my niy yno ôbejrzeć se jak to tam wyglōndo ale i iś s procesjōm do kupy s miyszkańcami małego miasteczka we Tyrolu. Baby i chopy, bajtle i młodzi, starzi rozmańtych stanōw we regijōnalnych ôblyczkach szli we procesji hulicami miasta. Siostra kapelōnka, przewidujōnco baba, wziyna ze sobōm ślōnski strōj, kieryn ôblykła, czym wzbudziła ôgrōmno ciekawoś cołkigo miasteczka. W tyn dziyń kożdy miyszkaniec na mus broł udział we procesiji i mioł to we wielki zocy. Miejscowi chłopy poprzebiyrani za austrijackich wojokōw czakali na nas przi kożdym ôłtorzu s armatōm. Jeji echo niosło wystrzał na sama szpica gōry a stamtōnd echo niōsło głos dali na gōry i doliny. Jak żech sie potym dowiedziała, na tej szpicy gōry tyż była armata s kierej wojoki szczylali i tyn wyszczał lecioł po gōrach i dolinach. Robiło to niesamowite wrażyni, kere zapamiyntōm do kōńca życio. We moji pamiynci ôstało jeszcze jedno, a były to małe bajtle, kiere niy sypały kwiotkōw, ale niosły we sztyrech małe ôłtarzyki ze świyntymi. Jo sama pamiyntōm jak byłach mało, że i u nas było coś takigo, a tera już sie tego niy spotyko, przinajmi u nas. Możno lecy kaj jeszcze ta tradycjo przetwała i była by wielko szkoda jak by sie zatraciła. Czy to Polsko czy tyż Austrijo, jedno je pewne, że we kożdym kraju publiczne wyznani wiary i zoca do Pōn Bōczka je nojważniejszo.
Regina Sobik
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
