70. rocznica śmierci Konstantego Ildefonsa Gałczyńskego
Dylan Thomas niy je jedzinym poetōm, ôd kerego 70. rocznica śmierci przipadŏ na tyn rok. Ôkrōm niego w listopadzie 1953 roku umar tyż Iwan Bunin (ur. w 1870), laureat Nadgrody Nobla w roku 1933, a na 6 grudnia przipado 70 rocznica śmierci wybitnego polskego poety, a ku tymu jednyj z nojtragiczniyjszych i jednyj z nojbarzij niyjednoznacznych postaci w polskij literaturze, urodzōnego 23 stycznia 1905 roku Konstantego Ildefonsa Gałczyńskego. Bogaty, niykej prześmiywny, a niykej blank poważny, spopularyzowany ôd kabaretōw i piosynkŏrzōw dorobek literacki, jaki po sobie ôstawiōł, mŏ i dzisioj wiernych czytŏczōw, suchaczōw i widzōw. Niżyj możecie przeczytać trzi wiersze ôd niego przetumaczōne na ślōnski.
SERWUS, MADŌNNO
(Serwus, madonna)
Niych se tam inksi ksiyngi piszōm. Bali,
niychej im sława źwiynczy jak wieżŏ stozwōnnŏ,
jŏ pisać ksiōng niy umiã, sława sie niy kali –
serwus, madōnno.
Na nic ksiōng pokōj, co sie lyskajōm wysoko,
i zezimek niy dlō mie, słōńce, łōnka wōnnŏ,
jyno noc, noc dyszczowŏ, wiater i alkohŏl –
serwus, madōnno.
Byli inksi przedy mnōm. Przijdōm inksi, co tam,
dyć sie życie niy kōńczy wcale, a śmierć płōnnŏ.
Wszysko je pogupiałym śnikym warijŏta –
serwus, madōnnŏ.
To tyś je, ôbleczōnŏ w złociste kaczyńce,
kwiŏtki, coch znoł za bajtla, ty cichŏ i wōnnŏ –
że rosa maras zmyje z rōnk, plōntōm ci wiyńce –
serwus, madōnno.
Niy gardź wiōnkym poety, buksa i chachara;
znajōm mie redachtory, policyjŏ kōnnŏ,
a ty je matka moja, muza, ôbiekt starań –
serwus, madōnno.
EVVIVA LA POESIA
(Evviva la poesia)
Kōń tyż by pisoł wiersze,
kejby mu dać sto złotych,
tyż mioł by ambicyje,
teschnice, wyny wzloty;
cōż gŏdōm? dyć i kamela
smolyła by pustyń piŏch bioły,
kejby jyj dać, jak Boyowi,
kistã dobryj gorzōły;
przecã i gacopyrze,
kere wiszōm na głowie,
pisały by kōmedyje –
a cōż dziepiyro człowiek?
Tymu ty, Muzo moja,
Rymym mie słodkim natchnij –
możnoch jŏ sam niy piyrszy,
dyć przecã i niy ôstatni!
Poradzã metrum wyszukać
i uspać rym przi rymie,
a point mōm tela w głowie,
wiela je śniega w zimie;
a jake miywōm wizyje,
idyje, problymaty!
I zdŏ mi sie fest dziwne,
że niy je żech bogaty;
dyć jednym aforyzmym
mōgbych spŏlić Warszawã;
kej bych sie rodziōł w Angliji,
bōł bych za Bernarda Shawa.
Tōż jakōż sam niy pisać,
Tōż jakōż! panie złoty…
Kōń tyż by pisoł wiersze,
kejby mu dać sto złotych.
Ô MOJYJ POEZYJI
(O mej poezji)
Moja poezyjŏ – noc przi miesiōnczka kole,
wielke uspokojynie;
kej sōm podzimki słodke w kożdym hned wōndole
i słodsze ciynie.
Kej mie kobiyta żŏdnŏ wiyncyj już niy mami,
kej sie uśpiyło
wszysko i ciyrczek ciyrkŏ kajś miyndzy cegłami,
że je fest miyło.
Moja poezyjŏ to sōm proste dziwy,
to kraj, kaj w lecie
stary kot usnōł pod lufcikym krziwym
na fynsterbrecie.
Mirosław Syniawa – urodzony 1958 w Chorzowie, tłumacz poezji światowej na język śląski (m.in. wierszy zebranych w tomie “Dante i inksi, i jeszcze inksi”), autor poezji po śląsku (m.in. “Cebulowŏ Ksiynga Umartych“ i “Mappa Mundi“) oraz prozy pisanej w języku polskim (“Nunquam Otiosus”), współautor “Gōrnoślōnskygo ślabikŏrza”, autor dwutomowego “Biograficznego słownika przyrodników śląskich“.