Kultura

Czwarta część prehistorii Śląska autorstwa Jana Hahna. O przedchrześcijańskich kultach religijnych, szczególnym znaczeniu Słońca. Dochodzimy do V wieku naszej ery.

Bo jako to bajtlom nic z Anabergu nie przywieźć? Pod budami od pokoleń pielgrzymi kupują maszkety, graczki lub dewocjonalia. Anabergu bez budów wyobrazić se nie idzie, a na kartach kroniki sanktuarium znajdziemy o nich niejedną ciekawostkę.

Powstały serie: Canon Silesiae – Ślōnskŏ Bibliotyka oraz Canon Silesiae – Bibliotyka Tumaczyń. Zdecydowano się na nazwę dwuczłonową, łacińsko-śląską. Łacińską, ponieważ, jak zaznacza prof. Joanna Rostropowicz: „śmiało możemy uznać łacinę za język ‘najbardziej śląski’, bo był zwornikiem tej wielobarwnej społeczności przez wiele wieków, niemal do końca XVIII wieku”.

W Kietrzu, odkryto cmentarzysko na którym spoczęło co najmniej 4 000 ciał! To już nie ród, to plemię, nad którym nie stała już głowa rodu lecz wódz i rada plemienia. Trzecia część artykułu o prehistorii Śląska.

Każda taka granica kreowała niejako rozwój całej okolicy, więc jej ślad musiał się jakoś odcisnąć na obecności w terenie. Kształtem pól i parceli, rozmieszczeniem lasów. Moim punktem początkowym była granica w pobliżu Jaktare (to obecnie część Opawy), w miejscu, gdzie przecinają się drogi z Krnowa do Opawy.

Aby kogoś mocno przestraszyć nie trzeba wymyślać okrutnych bajek z wybujałą fabułą. Wystarczy wciągnąć go w niewiarygodnie mroczne i dramatyczne dzieje nyskiego Księstwa Biskupiego.