Z ôstatnij chwile: Na szlynzuchach
We zima je fajnie, bo je zima, je lōd i sōm klojzdawki. W tyn czos wybrali my sie na szlynzuchy. Nasza Mało miała radocha, jak yno ô nich usłyszała i już ni mōgła sie doczkać aż pojadymy. Że bydzie tam pingwin, kiery jeździ lang a cie kludzi, jak jeszcze niy umisz piyknie klojzdać, to zwiedziała sie ôd starszych bajtli. Toż już ô niczym inkszym jak ô tym pingwinie niy bōło godki.
Zajechali my. Ludziskōw bōło tak moc, że ledwo co my sie do kasōw dociśli, a szlynzuchy ôblykali my w gangu a skokali na jednyj nodze. Chop trynowoł na Tamie, toż wyjechoł piyrszy. Jo ôstała tyczeć z ôsztrabowanym we fōrtce bajtlym. Ôkozało sie, że wszystki pierōńskie ptoki sōm pobrane fōrt i nima ani jednego. Mało padała, że nikaj niy idzie i zaczyna buczeć. Toż stołach ś niōm przi gelyndrach aż skōńczy, a wartko lukałach kierymu sie piyrszymu pingwin zmierznie. Żodnyn niy puszczoł go ani na chwila. Ślimtanio niy było na szczynście bardzo słyszeć skyrż larmujōncej muzyki. Stoły my tak bez mała tydziyń na mrozie. Chop polowoł na kieregoś, fto pociepnie dioseckigo ptoka.
Ôroz ptoka wziōna jakoś baba, toż chop wartko jechoł sie spytać, czy ôna rychtyk go potrzebuje.
Nic niy padała i leko zgańbowano ôddała pingwina. Yno teroz to ôna stoła przi gelyndrze jak tyn borok, kiej moj chop jechoł z polowanio ze zdobyczōm cołki w zocy do cery.
I nareszcie my mogły sztartnyć! No i sztop muzyka! Koniec szlynzuchowanio…
Teroz larmo i ślimtani słyszeli już wszyjscy!
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Agnyszka Ôciypkowo 
