Stach Kropiciel, 17.02.1924

Wachtyrz prezyntuje ślōnske artykuły ze starych cajtōngōw przepisane do alfabetu ślabikŏrzowego. Trzeba je rozumieć we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ône ôpiniji ôd redakcyje.

Niech bydzie pochwalōny Jez. Chr.!

Już mi nawet na stare lata spokoju nie dadzōm. Myśla sobie, że teraski, kedy masz dziadzie siōdmy krziżyk na plecach a twoja staro ziewajōnc spuszcza paciorek po paciorku ô szczyńśliwōm dla nas ôbu śmierć – teraz moga wypoczōńć za piecym, jeść żur z kartoflami i szperkōm, nie dbać ô ta psio waluta i zaglōndać za wygodnym kōńcikym przi Bożym chlebożku. Aż tu przichodzi do mnie Czcigodny nasz ksiōndz proboszcz i nuże zaczyna mnie miyndzy ziebra sztuchać i namawiać, abym zaczōn pisać gawyndy, gdyż moje rzymiosło to jest włōczyć sie po świecie i strzic ôczyma w lewo i prawo, czy wszystko w porzōndku i ganić co złe, a chwalić co dobre.

Prziznōm sie, że nierod z zapieca wyłaża, bo na dwōr to ani psa nie wygnać, a jeźli chca gawyndy pisać, musza znowu wziōńć nogi na ramia i iść, i przipatrywać sie jak dzisiej ludzie żyjōm, co robiōm, jak sie bawiōm abym mōgł potym wyrżnōńć gawynda i napisać tak, żeby sie moja pisanina trzimała ładu i składu. I też ksiōndz proboszcz nielekko mioł zymnōm robota, aż mnie nakłōnił do wdania sie w gawyndy. Ale kedych sie dowiedzioł, że na polskim Gōrnym Ślōnsku wychodzi „Gość Niedzielny”, jakosikej gazetka, ktōra sie zajmuje sprawami religijnymi, to już byłym udobruchany i jak widzicie ciosōm pierwszōm gawynda aż Bogu miło. Nie idzie mi to jeszcze ôd rynki, bo prziznōm sie, żech już downo przestoł pisać i bardzo niesporo mi to jakosik z miejsca idzie. Ale skoro sie jyno rozmachōm, to myśla, że tam jeszcze byda piōrym robił, niby cepym w stodole.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

I tak mi nic nie zostanie, jak wysmarować buty, wdzioć na sie porzōndny ciepły płaszcz, wsadzić na głowa baranina a do kapsy tabakerka, wziōńć do rynki mego niyôdstympnego towarzisza synkatego i włoczyć sie po świecie do woli Boskej, machać synkatym w prawo i lewo i pisać gawyndy, jak długo jeszcze byda mōgł. A moje kobiecko niech siedzi dōma, niech doglōnda chudoby i niech jeszcze haruje ôd rana do wieczora, bo sie dziadowi na starość jeszcze dostało ruszać po Bożym świecie, aby czytelnicy „Gościa Niedzielnego” mieli ôd czasu do czasu gawynda, takōm, jakōm robia zawsze sōmsiadōm i kmotrōm, kedy przichodzōm do chałupy.

Nie byda sie tam wysiloł pisać jak to padajōm jynzykym literackim (jakby to kto jynzykym pisać umioł – jo już nie, bo pisza piōrym) ale też nie byda naszego gōrnoślōnskego jynzyka naciōngoł i koślawił, jyno tak byda pisoł jak gawyndza, bo za to rynczy dawne pochodzynie moje z dziada i pradziada jako gawyńdziarz, ô czym wszystkim dōnosza, przedstawiajōnc im sie jako życzliwy sługa

Stach Kropiciel.