Rezultaty VII Diktanda Ślōnskij Godki
W dniu 25 września bōł już 7 Diktand Ślōnskij Godki.
Kludziyła go radna sejmiku ślōnskigo Renata Caban a Józef Porwoł, prezes Demokratycznej Uniji Regiōnalistōw Ślōnskich. Treść diktanda czytoł przewodniczōncy Ślōnskij Partyji Regijōnalnyj, dr Henryk Mercik, a w czasie przerwy przygrowoł nōm piyknie Marek McMakaron.
Sprawdzali diktand dr hab. Henryk Jaroszewicz, Alojzy Zimończyk, Rafał Adamus, Stanisław Neblik a Andrzej Szczoponek.
Ôbecni byli tyż na diktandzie spōnsory: ojroposeł Łukasz Kohut, kery ufōndowoł 3 wycieczki do Bruksele, wiceprezydynt miasta Rybnika, Piotr Masłowski, kery ufōndowoł puchary a Stanisław Rduch i Adam Grzegorzek – przedstawiciel Zabytkowy Gruby Ignacy, kery doł nagrody do najstarszego i najmłodszwego uczestnika diktanda. Niy mogło być niestety spōnsorōw senatora Marka Plury a prezesa firmy LUBAR z Rybnika. Nagrody piyniynżne ufundowali firma Lubar, DURŚ a firma Mersplast.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Ślōnski kołocze zrobiōła nōm pani Bogusława Konsik ze Pszowa.
Dodōm, co w tym roku mieli my gości nie yno ze całego Ślōnska i Polski ale tyż z Rosji i Ukrainy.
Laureaci zostali :
- Bartłomiej Wanot – Siemianowice Sląskie
- Ewa Szczodra – Mysłowice
- Mariusz Pomykoł – Rybnik
- Krzysztof Szymura – Rybnik
- Danuta Orenowicz – Ruda Śląska
- Piotr Hink – Gaszowice
- Ewa Grzesik – Racibórz
- Teresa Urbańczyk – Jankowice Pszczyńskie
- Pavel Shutov-Sankt Petesburg
- Małgorzata Foltyn – Żory
Fotografie: Beata Kusztal
Treść diktand na podstawie tekstu Elżbiety Grymel:
Ôjcowski starości
Mieli my pora miesiyncy nazod Dziyń Mamulki, a za pora tydni niyskorzij bōł Dziyń Ôjca, tōż dzisioj bydzie ô ôjcowskij starości.
Moji znajōmki dugo dziecek niy mieli, ale jak babie bōło już bez sztyrdziyści lot, ôroz poczuła sie przi nadzieji. Jeji chopeczek ôd tyj radości praje zgupioł! Kupowoł ji same dobre jodło, ale ôna miała yno smak na wodziōnka. Jednako, coby go niy urazić, wszyjsko jadła, chocioż yno po kōnsku. Skuli tego fest rubo sie zrobiyła a figura straciyła. Na rodzyni dobro klinika wybrali i ze dochtorskōm pōmocōm sie jejich Walduś na świecie znod!
Tyn jejich synek ôd małego bōł wymyślaty. Cycka niy chcioł duldać, yno te zagraniczne papinki. Potym jak poszoł do szkōłki, to bele czego niy ôblyk, a porzad cosik wynokwioł.
A jeszcze przi tym fest szpetnie klōn, jak czego zaroz niy dostoł! Jedni radziyli, coby mu dać kijym po rzici, bo se za tela dozwōluje, ale inksi godali, że to tym jego starym trza prziloć, bo małymu za wielgo zwōlo dowajōm. Skuli tego te nasze znajōmki ze wszyjskimi sōmsiadami prziśli na krziwe pyski! Kej Walduś poszoł do szkoły, to tam bōło jeszcze gorzij! Bezto derechtorka zawołała ôd niego ôjcōw, a posłała ich ś nim do szkolnego psychologa.
– Wiysz, dziołcho, co jo tam gańby wystoła, tego sie niy do ôpisać! – padała mi tak nasza znajōmo, jak my sie potkały. Ta psycholog godała, co my ku Waldusiowi sōm niy jak ôjce, ale jak starziki, za fest go rozpuszczōmy, a przisiyngōm ci, że my go yno jak nojlepij wychować chcymy! Ze synkym tyż pogodała, ale ônymu sie tako godka ganc niy widziała
i padoł, że jak ta gupio baba posłōchōmy, tōż my niy sōm jego ôjce! Co mōm robić, co mōm robić! – halatała.
Jo tyż niy wiedziała, co ji mōm ôdpedzieć, boch piynć dziecek wychowała, ale ône same na to prziszły, że na wszyjsko nōm niy styknie.
Jednako sprawa ze Waldusiym załatwiyła sie sama. Do szkoły prziszła modo rechtorka, co sie zajyna szportym, a już jakisik medale na swojim kōncie tyż mo. Ôna umiała synkowi przegodać do rozumu! Poradziyła mu, coby te wszyjski gupoty (elektryczno hulajnoga a fest drogi mobilniok) pociep a za tryningi sie wziōn. Jak trocha poturnuje, to sie mu gupot niy bydzie chciało, a ku tymu takigo karlusa dziołchy bydōm miały rade. Waldusiowo mamulka zaś halace, że ôna synka w dōma praje niy widuje, bo sztyjc po jakisik zawodach jeździ. Ale taki to już sōm ôjcowski starości!