Popieluszka, t. 2

Tajla piyrszo pod tym linkym.

Nawet stary krōl niy mōg przestać na niã patrzeć i szeptać do krōlowyj, iże dŏwno niy widzioł takij piyknyj i słodkij ôsoby.

Wszyske damy były zajynte rozwŏżaniym nad jeji frizurōm i ôblyczym, żeby mieć podobne na drugi dziyń, jeźli znojdōm sie take piykne sztŏfy i tacy talyntni robotnicy.

Krōlōw syn zawiyd jã na nojbarzij hōnorowy plac, a potym wziōn do tańca. Tańcowała ze takim wdziynkym, iże wszyscy jeszcze barzij jã podziwiali. Podano moc wyborne jŏdło, ale mody princ niy jŏd, bo tak bōł zajynty wpatrowaniym sie w niã.

Poszła siednōńć kole swojich siōstr i ôkŏzała im tysiōnc uprzyjmości. Podzielyła sie ś niymi apluzinami i cytrōnami, co jij je doł princ, a to je moc udziwiyło, bo jij niy znały. Kej Popieluszka ôzprawiała ze siostrami, to usłyszała zygŏr wybijać trzi sztwierci na dwanŏstõ, tōż niyzawodnie głymboko sie skłōniyła przed tŏwarzistwym i straciyła tak wartko, jak ino mogła.

Kej wrōciyła do dōm, to poszła szukać swojij pŏtki, a po podziynkowaniu jij prawiyła, iże moc rada by poszła na bŏl na drugi dziyń, bo krōlōw syn jã zaprosiōł.

Kej była zajyntŏ ôzprawianiym pŏtce ô wszyskim, co sie trefiyło na bŏlu, to jeji dwie siostry zaklupały na dźwiyrze. Popieluszka poszła im ôtworzić.

— Fajnie dugo wŏs niy było! — prawiyła dō nich ze ziywaniym, wyciyraniym ôczōw i prze­ciōnganiym, choćby sie prawie ôbudziyła. A niy chciało jij sie dyć spać ôd czasu, jak ône poszły.

— Kej byś była na bŏlu — pedziała jedna z jeji siōstr — to by ci sie tam niy cniyło. Tam prziszła nojszumniyjszŏ princesa, nojpiykniyjszŏ, jakõ świat widzioł. A uprzyjmŏ była dō nŏs tysiōnc razy, dała nōm apluziny i cytrōny.

Popieluszka była cołkŏ fōrt ôd radości. Spytała ô miano ôd tyj princesy, ale ône prawiyły, że go niy znajōm, a krōlōw syn je moc zeszterowany skuli tego i ôddoł by wszysko na świecie, żeby wiedzieć, fto ôna je. Na to Popieluszka ze uśmiychym pedziała:

— Musiała tōż być barzo piyknŏ. Je, jakeście wy sōm szczyńśliwe! Niy mogła bych jij tyż ôbŏczyć? Ach, paniczko Klajturko, życznijcie mi swojã żōłtõ keckã, co jã nosicie na beztydziyń.

— Ja, toć! — prawiyła Klajturka. — Życzać mojã keckã takij zmazanyj Popielusze jak ty! Musiała bych ôgupieć.

Popieluszka, toć, dobrze sie spodziywała takij ôdpowiedzi i była moc kōntyntŏ z ôdkŏzaniŏ, bo by była zestaranŏ, kej by jeji siostra jij keckã życzła.

Na nastympny dziyń ôbie siostry były na bŏlu, Popieluszka tyż, ale jeszcze barzij umŏjōnŏ niż piyrszy rŏz. Krōlōw syn bōł dycki przi nij i niy ustŏwoł prawić jij miyłych słōw. Modyj paniczce sie wcale niy cniyło i zapōmniała ô tym, co jij pŏtka pedziała. Usłyszała piyrsze wybicie dwanŏstyj, kej jij sie zdŏwało, że jeszcze niy ma jedynŏstyj. Podskoczyła i uciykła leko jak sŏrnik. Princ pobieżoł za niōm, ale niy mōg jij dogōnić. Spŏd jij jedyn ze szklannych pantŏfelkōw, co go princ podniōs moc pozornie. Popieluszka dotarła do dōm, cołkym bez dychu, bez kolasy, bez bedyntrōw, i ze swojim startym ôblyczyniym, ze jeji szumności ôstoł jij ino jedyn ze pantŏfelkōw, taki sōm jak tyn, co jij spŏd.

Spytano wachtyrzōw przi wrotach ôd pałacu, jeźli niy widzieli princesy wychodzić. Ôdpedzieli, iże niy widzieli żŏdnego, ino modõ dziouchã, moc źle ôblyczōnõ, co wyglōndała barzij jak biydnŏ wiejskŏ dzioucha aniżeli jak paniczka.

Kej dwie siostry wrōciyły z bŏlu, to Popieluszka je spytała, jeźli sie dobrze bawiyły i jeźli tam była ta piyknŏ paniczka.

Ôdpedziały jij, iże ja, ale kej wybiyła pōłnoc, ôna tak wartko uciykła, iże straciyła jedyn ze swojich szklannych pantŏfelkōw, nojfajniyjszy na świecie; że go wziōn krōlōw syn; że bez resztã bŏlu ino na niego patrzoł, i że na zicher moc umiyłowoł tã piyknõ ôsobã, co dō nij nŏleżoł tyn szklanny pantŏfelek.

To była prŏwda, bo pŏrã dni niyskorzij krōlōw syn doł roznajmić bez trōmbiynie, iże nabiere ślubu ze tōm, co na jeji stopã tyn pantŏfelek bydzie pasowoł. Zaczli go przimierzać na princesach, potym na ksiynżnych i na cołkim dworze, ale darmo. Przinieśli go do dwōch siōstr, co robiyły wszysko, co mogły, coby wrazić stopã do pantŏfelka, ale niy poradziyły.

Popieluszka, co sie na to dziwała i poznała swōj pantŏfelek, ôna prawiyła ze śmiychym:

— Ôbŏczã, jeźli niy bydzie mi pasowoł.

Jeji siostry wziōnły sie śmiŏć i drwić ś nij. Pōn, co bōł wysłany, żeby tyn pantŏfelek przimierzać, ôn wejzdrzoł pozornie na Popieluszkã, ôbŏczōł, iże je moc urodnŏ i pedzioł, że tak bydzie sprawiedliwie, i że mŏ byfel, coby kożdŏ dzioucha mogła sprōbować.

Kŏzoł Popieluszce siednōńć, a kej wraziōł pantŏfelek na jeji stopã, to stwiyrdziōł, iże wraziōł go moc snadnie, pasowoł na niã tak, choby bōł zrobiōny z wosku. Jeji dwie siostry były moc udziwiōne, a jeszcze barzij, kej Popieluszka wyciōngła z kabzi drugi pantofelek i wraziyła go na drugõ stopã. Potym prziszła pŏtka i tykła rōżdżkōm ôblyczŏ ôd Popieluszki i umiyniyła je we szumniyjsze ôd wszyskich wczaśniyjszych.

Wtynczŏs jeji dwie siostry poznały w nij tã piyknõ ôsobã, co jã widziały na bŏlu. Ciepły sie jij do stōp, by prosić ô przebŏczynie za cołke złe traktowanie, co skirz niego ciyrpiała. Popieluszka je podniosła, ucałowała i prawiyła, iże wybŏczŏ im z cołkigo serca i chce, żeby dycki jij przoły.

Zawiydli jã do modego princa we tym ôblyczu. Tyn uznoł, iże je jeszcze barzij urodnŏ niż przedtym i pŏrã dni niyskorzij sie ś niōm ôżyniōł. Popieluszka, co była tak dobrŏ jak piyknŏ, ôna dała swojim dwōm siostrōm pōmiyszkanie we pałacu i jeszcze w tyn sōm dziyń wydała je za dwōch wielkich panōw dworu.

Morał: Piykno w kobiycie to je rzŏdki skŏrb, nigdy nōm sie niy cni podziwianie go. Ale łaskawość je bezcynnŏ i mŏ jeszcze srogszy wert. To prawie dała Popieluszce pŏtka, bez uczynie jij, aż ś nij zrobiyła krōlowõ (beztōż z tyj historyje idzie morał). Kochane, żeby zdobyć serce, tyn darek je ważniyjszy niż piyknŏ frizura. Łaskawość to je richtich darek ôd wrōżek. Bez nij nic niy mogymy zrobić; ś niōm mogymy zrobić wszysko.

Inszy morał: Na zicher wielki pożytek je ze posiadaniŏ inteligyncyje, ôdwagi i zdrowego usōndku. Te i podobne talynta pochodzōm ino z nieba i dobrze je posiadać. Nawet ône ale mogōm niy prziniyś sukcesu bez bogosławiyństwa ôd pŏtka abo pŏtki.

Przekłady tyj i inkszych bŏjek znojdziecie we Bibliŏtyce Silling.

Foto na wiyrchu: Mavluda Tashbaeva ze Pexels.