Metal kōntra pandymijo
Moja dziesiōntka nojlepszych albumōw 2021 roku
Skuli pandymije bez ôstatnie dwa lata muzyczno industryjo dostała potynżny szlag w łeb. Do niykerych to bōł nokaut, inksi yno padli na klynczki i napoczli medykować, jako sie w tyj nowyj sytuacyji znojść. Ôdwołane sztreki kōncertowe to niy yno prōzne kapsy muzykantōw, ale wszyjskich co przi tych kōncertach robiyli, w tym nojbarzij ôrganizatorōw i technikōw estradowych. Niy dlo kożdego przeca je plac na roztōmajtych telewizyjnych fajerach, bez przikłod na takim Sylwestrze Marzeń TVP. Nale jo sie tymu blank niy dziwia, bo niy kożdy zasuguje na uznanie Jego Ekscelyncyje Prezesa Kurskigo, pra? Dyć wszyjscy wiymy, że niy kożdy je artystōm formatu Zynōna Martyniuka abo Jasona Derulo. Beztōż te muzykanty, co sie prawie niy poradziyli wcisnōńć na bina w Zakopanem, musieli szukać dlo siebie inkszyj formy twōrczyj ekspresyje. Srogo tajla tych niyszczyńśnikōw zawarła sie w studiach nagraniowych, kaj mieli moc czasu, coby swoje ymocyje, refleksyje a utropy przemiynić w nowo muzyka. I musza prziznać, co w ôstatnim roku dało to richtig dobre efekty, możno niy na tela coby zdobyć uznanie prezesa TVP, ale już za tela, coby zrobić sroge wrażynie na takim ajnfachowym czowieku jak jo. Za tela tyż, coby mi sie chciało stworzić lista dziesiyńciu ôblubiōnych albumōw 2021 roku, kero wōm dalij zaprezyntuja.
Zaroz ekleruja, że niy sōm to ôbiektywnie nojlepsze albumy łōńskigo roku, bo takij blank sprawiedliwyj listy ajnfach niy idzie ułożyć, dyć muzyka to niy szport. Dowōm wōm za to fest ôsobisty spis albumōw co we 2021 roku nojbarzij trefiyły do mojigo serca, kere, co wartko uwidzicie, skłodo sie kajś we dziewiyńdziesiyńciu procyntach z metalu.
10. Northtale – Eternal Flame
Power metal nigdy niy umiyro. Roz je lepij, roz gorzij, ale AD 2021 bōł po mojymu naprowdy dobrym rokym dlo tyj podzorty. Styknie sam spōmnieć nowy album Helloween, kapele, co w latach ôziymdziesiōntych tworziła fōndamynta tyj muzyki, a łōńskigo roku nagrała jedyn z nojlepszych albumōw we swojij historyji. Ale to “Eternal Flame” ôd Northtale zrobiōł na mie wiynksze wrażynie i je trocha wyżyj w mojij prywatnyj klasyfikacyji. Gitarzysta i kōmpozytōr Bill Hudson mo richtig grajfka do tworzynio ciekawych riffōw i piyknych, niybanalnych melodyji. Wokalista Guilherme Hirose mo sztima, co idyjalnie ta muzyka dopołnio, a produkcyjo w rynkach Dennisa Warda je na nojwyższym poziōmie.
Tyn album to tyż znak naszych czasōw. Skuli pandymije i logistycznych problymōw Ward nagrowoł album we swojim studio w Niymcach, ale bez tyn czas niy było tam żŏdnego ze czōnkōw kapele. Hudson, Johansson (bymbny) i Pitts (keyboard) łōnczyli sie ś nim bez internec z Ameryki, Hirose ze Brazylije a Planefeldt (bas) ze Szwecyje. Tōż, jak widzicie “Eternal Flame” to dzieło niy yno ludzkich talyntōw, ale tyż zaawansowanyj technologije. Jak mocie chyńć na tradycyjny power metal zrobiōny na richtig moderny spusōb, ku tymu ôzdobiōny ekstra przidowkami jak czyńściowo folkowy “The Land of Mystic Rites” abo cover “Judas Be My Guide” ôd Iron Maiden, posuchejcie nowego albumu Northtale. Jo porzōnd do niego wrocōm.
9. Everdawn – Cleopatra
Kejby jeszcze niydowno ftoś mi pedzioł, iże album ze symfōnicznym metalym trefi do takigo zestowiynio, chyba bych mu sie ôśmioł w gymba. W połōnczyniu ciynżkich gitar z ôperowym wokalym zawdy cosik mi niy sztimowało, a powszechnyj fascynacyje Nightwish’em dugo żech niy umioł spokopić. Ale “Cleopatra” mo w sobie coś wiyncyj. Niy yno ôperowe wokale ksztołcōnyj śpiywoczki Aliny Gavrilenko i patetyczne melodyje w refrynach, ale tyż richtig ciekawe gitarowe solōwki Richarda Fischera i przede wszyjskim kōmpozycyje, w kerych słychać progresywne ambicyje. Tymu sie ale niy idzie dziwić, kej na basie w Everdawn gro Mike LePond, basista legyndy progmetalu Symphony X. Muzyka na “Cleopatra” kojarzy mi sie tyż niykedy z inkszōm legyndōm metalu, Kamelot, co gańby dziołsze i synkōm z Everdawn na zicher niy przinosi. Ku tymu wszyjsko na tym albumie je dopiynte na ôstatni knefel, jednako ôd strōny muzycznyj, co i produkcyjnyj, tōż moga wōm go yno szczyrze rekōmandować.
8. Aeon Zen – Transversal
Bliżyj wiyrchu listy bydzie coroz to wiyncyj tego, co mōm nojbarzij rod. Kejby “Transversal” niy twoł yno krōtke pōł godziny, wierza trefiōłby wyżyj w zestowiyniu. Ale durś je to gynialne trzidziści minut progresywnego metalu w nojlepszyj znanyj mi formie. Tym barzij żol, iże był to ôstatni album Aeon Zen, co ôgłosiōł lider tyj angelskij kapele, głowny kōmpozytor i multiinstrumentalista Rich Gray. Tak po prowdzie “Transversal” to jedyn szumny, fest dugi ale potajlowany na dziesiyńć kōnckōw utwōr. Nojbarzij mōm rod “Chase the Sunrise”, “10,000 Eyes”, “Purgatory Rechristened” i “It Ends As It Began”, ale nojwiynkszy szpas je kedy suchōm wszyjskich dziesiyńciu za rajōm. Insztrōmynta na albumie, wszyjske społym i kożdy ekstra, to je klasa światowo, ale robota, kero wykōnuje Andi Kravljaca na wokalu, to tyż mały majstersztik. Tyn czowiek ôrkestra to niy yno śpiywok, ale tyż pilot, fizyk i meteorolog, beztōż po zakōńczyniu projektu Aeon Zen na zicher mu sie niy bydzie mierzło. Gray za to gro na basie w legendzie thrashmetalu Annihilator, tōż elwrym tyż chyba niy bydzie. Ale możno rozczasu trefiōm sie zaś do kupy, coby zrobić fanōm progmetalu niyspodzianka i nagrać jeszcze jakiś jedyn piykny album.
7. Brandi Carlile – In These Silent Days
Łōńskigo roku Brandi Carlile wytargała dziesiōnto czyńść mojigo serca cołkij tyj metalowyj halastrze. Ta folkowo wokalistka i kōmpozytorka je w Ameryce richtig popularnōm artystkōm, ale wetna sie, że sam na Ślōnsku mało fto zno jeji muzyka. Carlile napisała swōj siōdmy album “In These Silent Days” w dōma, bez czas kwarantanny, na poczōntku pandymije i terozki zbiyro zasużōne kwolby ôd recynzyntōw i fanōw. A jo suchōm tyj muzyki kej potrzebuja ucieczki ôd larma i auflaufu tego świata. Tyn knif fōnguje. Jednaki efekt czuja przi nojlepszych albumach Joni Mitchell, kero, co prziznowo Brandi, je dlo nij jednōm z nojwiynkszych inspiracyji. Rekōmanduja niy yno dziysiōntōm czyńściōm, ale cołkim sercym!
6. Dream Theater – A View From The Top Of The World
Chyba nojwiynkszo legynda metalu progresywnego na świecie wydała swōj piytnosty studyjny album i po mojymu yntlich udało im sie wrōcić na poziōm, z kerego po “Train Of Thought” z 2003 roku pōmału sjyżdżali ku dołowi. Dopiyro po szesnostu latach albumym “Distance Over Time” kapela pokozała suchaczōm, że durś poradzi nagrować dobro muzyka. A terozki je jeszcze lepij, bo “A View From The Top Of The World” to siedym nojwyższyj klasy utworōw, kere cuzamyn do kupy tworzōm prowdziwy progmetalowy majstersztik. James LaBrie swojim wokalym mie już raczyj niy udziwi, chocioż durś wykōnuje dobro robota. Za to John Petrucci na gitarze i Jordan Rudess na keyboardzie trocha jakby mynij aszōm sie swojōm technikōm gry a wiyncyj skupiajōm sie na kōncowyj formie utworōw. Chyba yntlich spokopiyli ô co sie w tym wszyjskim rozchodzi.
5. Mastodon – Hushed And Grim
To było moje druge podejście do Mastodona, bo jeszcze pora lot do zadku niy umioł żech sie do tyj kapele przekōnać. Wtynczos brakowało mi chyba ściyrpliwości, coby sie w jejich muzyka richtig wsuchać. A możno tyż terozki je lekszyj, bo “Hushed And Grim” to album fest melodyjny i barzij przistympny aniżeli starsze nagrania Mastodona. Inspiracyji słychać sam w pierōny, bo synki radzi czyrpiōm idyje z roztōmajtych zortōw muzyki. Majōm ôpowoga bez przikłod zaprezyntować nōm grunge’owy “The Beast” i zaroz za nim zagrać ballada “Skeleton Of Splendor”, kero mogłaby bez problymu trefić na album thrashmetalowego Testamentu. Krōm grunge’u i thrashu idzie sam znojść moc inspiracyji progmetalym, tradycyjnym heavy, rockiym i alternatywnym metalym. Ale przede wszyjskim na albumie słychać cosik pierwotnego, co bez te sztyrdziści pora lot istniynio muzyki metalowyj u niykerych sie kajś blank straciyło. Coś, co idzie mianować jednym słowym – pasyjo.
4. Subterranean Masquerade – Mountain Fever
Tak po prowdzie piyrszo czwōrka mogłaby sie na tyj liście w kożdym mōmyncie pōmiynić placami. Kożdy z tych albumōw to po mojymu prowdziwy majstersztik. “Mountain Fever” je we tym samym czasie albumym progmetalowym, folkmetalowym i altmetalowym. Ale to folkowe inspiracyje sōm sam na piyrszym planie. Ôd samego poczōntku znać, że izraelski Subterranean Masquerade czyrpie połnymi gorściami ze żydowskij muzyki ludowyj i musza prziznać, iże robi to ze srogōm fantazyjōm i smakym. Ôczywistym skojarzyniym musi być twōrczość Orphaned Land, ale jo ôsobiście słysza tyż kajniykaj podobiyństwa do muzyki Faith No More. Na albumie dōminuje czysty wokal, ale niyroz Davidavi Dolev poradzi udziwić growl’ym i scream’ym, a idzie sam tyż usłyszeć śpiyw alikwotowy. Pisza ô tym coby pokozać, że kapela niy boji sie eksperymyntowanio z kuplowaniym stylōw i w efekcie chyba prawie ta roztōmajtość je nojwiynkszym wertym “Mountain Fever”.
3. Turbulence – Frontal
Kōncek na pōłnoc ôd Izraela muzycznie mōmy już blank inkszy świat. Libański Turbulence to tyż kapela progmetalowo, kero inspiruje sie miyndzy inkszymi muzykōm ludowōm, ale to już je przeca inkszo cōuna kulturowo. Bliżyj im bez przikłŏd do tunezyjskigo Myrath aniżeli do sōmsiadōw zza południowyj granicy. Na “Frontal” mōmy tyż wiyncyj uniwersalnego metalu progresywnego i mynij eksperymyntōw, za to moc piyknych melodyji, ciynżkich riffōw i gynialnych gitarowych solōwek. Niyzwykły klimat tego albumu sprawio, że z cołkij dziesiōntki prawie do niego wrocōm chyba nojczyńścij. Tak se myśla, że nojwiynkszo w tym zasuga Alaina Ibrahima, kery robi w Turbulence za gitarzysty i głownego kōmpozytora, a krōm tego gro na gitarze w inkszyj znanyj libańskij kapeli. Ostura, bo ô tyj kapeli godka, mo na kōncie jedyn z nojlepszych progmetalowych albumōw łōńskij dekady “The Room”. Tōż, coś mi sie zdo, że pod kerownictwym Ibrahima Turbulence mo przed sobōm naprowdy wielko prziszłość.
2. Soen – Imperial
Czas na album, na kery żech czekoł nojbarzij. Dwa lata do zadku szwedzki Soen pokozoł światu “Lotus”, nojlepszy metalowy album 2019 roku. Niy była to yno moja ôpinijo, beztōż przed wydaniym “Imperial” ôczekowania wiynkszości fanōw były ôgrōmne. Szczyńściym Soen nagroł znakōmity album, tak po prowdzie fest podany na piyrwyjszy, bez wiynkszego ryzyka, ale wetna sie, że żodyn niy mo do nich skuli tego żalu. Na “Imperial” muzyki niy muszōm asić sie technikōm gry na insztrōmyntach, coby ôsiōngnōńć zamierzōny efekt. Siyłōm albumu sōm przede wszyjskim jego klimat, piykne i porywajōnce melodyje jak tyż mocny, wyrazisty wokal Joela Ekelofa. Na trzech piyrszych albumach muzyka Soena była fest kojarzōno z Tool’ym, ale na “Lotus” to sie zmiyniyło i kapela znodła dlo siebie nowy kerōnek. “Imperial” potwiyrdzo, że to już jejich włosny, ôryginalny styl.
1. Witherfall – Curse Of Autumn
Jak ftoś mioł zajmnōńć na tyj liście piyrszy plac, to yno Witherfall. Po rozpadzie Nevermore dugo żech sznupoł za kapelōm, kero poradziyłaby zapołnić luka po legyndzie. Wtynczos trefiōłch na pora singli Witherfall i zaroz żech wiedzioł, że to je to. Joseph Michael śpiywo w tym samym stylu co Warrell Dane, beztōż tyż rozczasu bōł poproszōny, coby zastōmpić Dane’a w Sanctuary. A kōmpozycyje na “Curse Of Autumn” sōm nafolowane ymocyjami, ciynżkim klangym ale tyż progresywnymi idyjami i piyknymi melodyjami. Choby w Nevermore, jednak trza pedzieć, że Witherfall mo swōj włosny styl. I terozki na świecie chyba żodyn niy gro tak jak ôni. Jejich trzeci studyjny album to heavy metal z nojwyższyj pōłki i album absolutnie gynialny. Rekōmanduja cołkim sercym!
Ganz großy klassa tyn text!