„Max Fleischer i jego dzieło” – nowŏ ksiōnżka ôd Muzeum w Gliwicach

„Pod kōniec XIX w. gliwickŏ gmina żydowskŏ uzdała sie założyć nowey smyntŏrz wyznaniowy, bo stary, funkcjōniyrujōncy ôd 1815 r. smyntŏrz żydowski przi tamtyjszyj Friedhofstrasse (terŏźnie ul. Na Piŏsku) bōł już przepołniōny. Nowŏ, srogszŏ nekropolijŏ miała nastŏć moc dalij ôd cyntrum miasta, w pōłnocnyj jego czynści – dzisiyjszyj dzielnicy Zŏtorze. Kōnieczność założyniŏ nowego smyntŏrza wynikała ze srogigo rozrostu gminy żydowskij w czasie cołkigo XIX stoleciŏ.

Chociŏż w 1830 r. miała ôna 463 czōnkōw, to w 1895 r. miała ich już 1981. Była to spōlnota, co miała siyłã we mieście, a pod kōniec XIX stoleciŏ przinŏleżała dō nij srogŏ grupa znanych i wŏżōnych przedstawicieli gliwickigo mieszczaństwa – familije industryjne, prawnikōw, medykōw, baumajstrōw, kramŏrzy, takich jak: Troplowitz, Caro, Kern, Huldschinsky, Friedländer, Kleczewski, Freund, Schlesinger, Kohn, Kochmann, Lustig i mocka inkszych.”(…)

Cytowany fragmynt to je stymp do ksiōnżki Bożeny Kubit „Max Fleischer i jego dzieło. Historia żydowskiego cmentarza i domu przedpogrzebowego w Gliwicach.”

Nojnowszŏ publikacyjŏ Muzeum w Gliwicach ôsprawiŏ ô bez storocznyj historyji dŏwnego żydowskigo dōmu przedpogrzebowego przi ul. Ks. Józefa Poniatowskiego 14.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Neogotycki ôbiekt autorstwa Maksa Fleischera postawiōny bōł na poczōntku XX st. przi tm. nowym smyntŏrzu żydowskim w Gliwicach. Kożdy miyszkaniec Gliwic znŏ tyn spektakularny budōnek z farbiatymi witrażami, z niyruszōnyj czasym klinkerowyj cegłōwki, pokryty zielōnōm dachōwkōm. Szumny gmach wiedyński architekt postawiōł, jak sōm podkryśloł „gminie (żydowskij) na chwołã, a miastu na ôzdobã”. Isto je to jedyn z nojpiykniyjszych zabytkōw we mieście, jedyn z nojlepij uchowanych i nojszumniyjszych żydowskich ôbiektōw w regiōnie. Bez lata budōnek społnioł swojã pierwotnõ funkcyjõ – dōmu „ôczyszczyniŏ” dlŏ Żydōw z Gliwic i ôkolic. Po II wojnie światowyj pōmału szoł w rujinã. Ôd 2013 r. ôbiekt dostŏwoł nazŏd swōj dŏwny blyck, coby ôd poczōntku 2016 r., we formie ôddziału Muzeum w Gliwicach, stŏć sie jednōm z nojważniyjszych instytucyji upamiyntniajōncōm ciynżkõ i niyznōmõ historyjõ Żydōw z Gōrnego Ślōnska. Dōm Pamiyńci Żydōw Górnośląskich – to instytucyjŏ poświyncōnŏ pamiyńci, erbowiźnie i historyji, to miyjsce, co żyje dziynki swojij publiczności, a za jego ôknami rozciōngŏ sie widok na żydowski ôgrōd żywobyciŏ” – plac spoczynku dŏwnych miyszkańcōw miasta…

Dej pozōr tyż:  Robert Oszek - errata do życiorysu

Ksiōnżka je kōnsekwyncyjōm wieloletnij roboty Bożeny Kubit nad historyjōm dŏwnego dōmu przedpogrzebowego, a tyż prōbōm zgrōmadzyniŏ wszyjskich informacyji historycznych i terŏźnych dopołniōnych ô zebranõ dokumyntacyjõ ikōnograficznõ.

Wydŏwca: Muzeum w Gliwicach

21 czyrwnia 2018 (sztwŏrtek), godz. 18.00
Stymp wolny, wielość miyjsc ôgraniczōnŏ

Zdrzōdło: Muzeum w Gliwicach, fot.: Tomasz Górny (Nemo5576) / Wikimedia Commons

Społym budujymy nowo ślōnsko kultura. Je żeś z nami? Spōmōż Wachtyrza

Ôstŏw ôdpowiydź

Twoja adresa email niy bydzie ôpublikowanŏ. Wymŏgane pola sōm ôznŏczōne *

Jakeście sam sōm, to mōmy małõ prośbã. Budujymy plac, co mŏ reszpekt do Ślōnska, naszyj mŏwy i naszyj kultury. Chcymy nim prōmować to niymaterialne bogajstwo nŏs i naszyj ziymie, ale to biere czas i siyły.

Mōgliby my zawrzić artykuły i dŏwać płatny dostymp, ale kultura powinna być darmowŏ do wszyjskich. Wierzymy w to, iże nasze wejzdrzynie może być tyż Waszym wejzdrzyniym i niy chcymy kŏzać Wōm za to płacić.

Ale mōgymy poprosić. Wachtyrz je za darmo, ale jak podobajōm Wōm sie nasze teksty, jak chcecie, żeby było ich wiyncyj i wiyncyj, to pōmyślcie ô finansowym spōmożyniu serwisu. Z Waszōm pōmocōm bydymy mōgli bez przikłŏd:

  • pisać wiyncyj tekstōw
  • ôbsztalować teksty u autorōw
  • rychtować relacyje ze zdarzyń w terynie
  • kupić profesjōnalny sprzynt do nagrowaniŏ wideo

Piyńć złotych, dziesiyńć abo piyńćdziesiōnt, to je jedno. Bydymy tak samo wdziynczni za spiyranie naszego serwisu. Nawet nojmyńszŏ kwota pōmoże, a dyć przekŏzanie jij to ino chwila. Dziynkujymy.

Spōmōż Wachtyrza