Lagramyncki ôbsztalunek / Terms of Commerce (cz. 2)
Publikujymy kolejny kōnsek jednej ze siedmiu ôpowiŏstek Tōmasza Kamuselle ze ksiōnżki “Styknie / Limits“. Ôpowiŏstki te we ôryginale bōły pisane po angielsku, a na ślōnski przełożōł jy Marcin Melon, kery tyż po ślōnsku napisoł dō nich stymp.
Dzisiej drugi fragmynt ôpowiŏstki, kerŏ ôpublikujymy we kōnskach całŏ.
Sam piyrszy kōnsek.
Wersyjŏ ślōnskŏ:
LAGRAMYNCKI ÔBSZTALUNEK Na Boqina zowdy szło sie spuścić. Keryjś nocy, jakoś tak na jor, prziszōł zmazany faks, na kery ftoś musiōł ôdpedzieć. Sekretarka utargała go z masziny, coby go ôstawić na dyrechtorskim tablecie. Hned Ng kozōł wołać Boqina do swojigo biyra. Brif prziszōł ze zagranicy i naszrajbowany bōł zachodnimi buchsztabami. Boqin zarozki zmiarkowōł, co to je po angelsku. Ańfachowo robota: przekłodaniy. Yntliś cosik prziszło z tego posyłanio broszurek Ôriyntalnyj Kōmpanije Maszinowyj do roztōmajtych stolicōw na cōłkim świecie. Grace, grample, kosoki, hercōwy, krympocze i inkszy bambrowy wercojg snadnie szło przedować hurtym, kej ino znod sie klijynt. Boqin ôdpedziōł im we poważnyj angelskij godce i wraziył brif do koperty wroz ze sztyrozajtowym katalogym jejich gyszeftu i forszlagym w dolarach. Hned po tym, jak posłali bajszpile jejich produktōw, prziszło zlecynie na wiyncyj jak milijōn dolarōw. Ng miōł ciynżko zmiarkować, co richtiś tak fest mu sie podarziło, i sztyjc kozōł Boqinowi przekłodać tyn sōm brif, coby być zicher, eli tyn wszysko do porzōndku spokopiył. Tyn jedyn ôbsztalunek bōł wert dwanoście razy wiyncyj jak cōłki kapitał Ôriyntalnyj Kōmpanije Maszinowyj. Dyrechtōr, dziynki kamratōm, kerych poznōł przi wojsku, gibko spatrzōł partyjno zwola na realizacyjo kōntraktu. Boqin dōł znać Kabuga ETS, co je zwola na tranzakcyjo i po wiela towor bydzie na przedej. Kej ino znod trocha czasu, wejzdrzōł do nowyj trzitajlowyj yncyklopedyje „Cihai – Morze wiadōmości”, coby zoboczyć, kaj tak po prowdzie je te Kigali. Ôkozało sie, co to je we Afryce, beztōż tōnij bydzie zasmyczyć towor hań, jak kajsik do Europy. Kej miōł pauza na ôbiod abo po robocie, zaczym chyciył niyskory cug do swojigo arbajterhostelu, Boqin rod słepōł tyj u ulicznyj przedowaczki podle Banku Agrokultury. Plac bōł dobry. Bez cōłki dziyń łaziyły sam starziki po swoje liche pynzyje, na kere robiyli hankejsi za rewolucyje, zaczym napoczły sie reformy. Stoli w raji i spōminali downe czasy głodu i downe chaje, terozki, kej chybło inkszych wrogōw, fertiś coby robić chaja byjamterce, keryj chyba zygor wancki cisły. W tyj samyj raji, zdo sie, jednako dugij jak zetrwałyj, stoły tyż jejich bajtle, kere dały wiara sloganowi, kery bank znokwiył, a partyjnioki przichwolili: „Szporuj, wiela ino poradzisz, a na starość bydziesz miōł”. Rachowaniy, roz i drugi roz, spuczōnych notgeldōw, folowaniy formulorzy, dowaniy pozōr, eli jejich miana i adresy sōm gynau jednake, jak te w auzwajsach, przibijaniy sztympli, to musiało zetrwać. Ludzie robiyli sie spragniōne i zeszterowane, coroz to bardzij im sie cniyło, beztōż szli lajstnōńć sie szolka tyju, coby trocha ôtuchnōńć, uholkać sie i lepij strzimać cōłke te czekaniy. Boqin niyroz widziōł wele tego sztanda stoć kasjerki we siwych partyjnych arbajtancugach, kere czekały, aże przidōm dran i dostanōm cosik do jedzynio. Roz za kej dwie poradziyły siednōńć sie wroz, ôsprowiały wtynczos i chichrały sie z wicōw, choby tyn ô starym partyzanie, kery sie chachnōł i wziōn ze sobōm niy auzwajs, ino ksiōnżka ze swojigo szwadrōnu rewolucyjnego. Toć, że niy dostōł pynzyje. Dyć to by było niylegalne. Boqin galantnie winkowōł babōm i siadōł fōrt, zowdy sōm. Nale roz sie przepōmniōł i pedziōł cosik ô tym, jak darzi sie Kōmpaniji. Baba, kero mianowała sie Wu, dała na niego wtynczos pozōr. Napoczli godka ô tym, jake pozorne sōm reformy Przywōdcy, i wajać skuli geltagu, kery dźwigajōm za wolno, coby poradziył chycić coroz to gibcij dźwigane cyny towaru. Hned i ôn, i ôna prziszli ku tymu, co żyniaczka by niy była tako blank gupio. Jejich ôjce miyszkali we blank inkszych zidlungach, fōrt daleko ôd siebie. Ani Boqina, ani pani Wu niy było stykać, coby zabulić za jejich rajza, beztōż familije musiały mieć zetrwaniy i poczkać na inkszo przileżitość, coby sie trefić. Bez wielgich mecyji pani Wu i Boqin szrajbli papiōry ślubne, prawie wtynczos, kej w Kōmpaniji szrajbowali srogi kōntrakt. Kamrat Kerownik Filie i Kamrat Ôficyr Dyrechtōr robiyli za ibrycznych ôjcōw ôd modyj pani i modego pana. Na bezrok urodziyła im sie cera. Mianowała sie Bo, po naszymu: Szac. Kej Boqin chciōł znerwować swoja baba, mianowōł jōm „moja pani Wu”. Jego włosne miano Li zowdy zdowało mu sie za ańfachowe. Dyć Li to bōł bele fto. Boqin ciynżko miōł sie forsztelować, co pani Wu miałaby sie terozki mianować Li. Byłoby go gańba. (z angielskygo na ślōnski przełożōł Marcin Melon) |
English Version:
Terms of Commerce Boqin was trusted. One spring morning a blurry fax was waiting to be dealt with. It had arrived during the night. The secretary tore it off from the machine and passed into the director’s tray. In no time Ng asked Boqin into his office. The document came from abroad and was written in Western letters. Boqin easily saw it was in English. A mundane request for a quote. Sending out a small brochure on their Oriental Machinery Company to various capital cities worldwide must have worked. Hoes, rakes, sickles, shovels, pickaxes and other simple farming tools were easy to turn out in large quantities at the quality that customers desired. Boqin wrote an answer in serious-sounding business English, and slipped it into the envelope together with the company’s four-page catalog and pricelist in dollars. After dispatching samples of the company’s products to the prospective customer, an order followed in quick succession to the tune of over one million dollars. Ng couldn’t believe their good luck and repeatedly asked Boqin for assurances that he understood the paperwork correctly. The order’s value was a dozen times bigger than the entire capital of the Oriental Machinery Company. The Director cleared this order with the party’s political department rather swiftly, thanks to his army pals. Boqin let Kabuga ETC know that the transaction was accepted and forwarded them with the terms of the contract. In a free moment he looked up Kigali in the new three-volume edition of the Cihai – Sea of Words – encyclopedia. The company was located in Africa, so the cost of sea freight would be cheaper than to Europe. During the lunch break and after work, before catching a late commuter train to his workers’ hostel, Boqin liked sipping tea at the pavement vendor’s in front of the Bank of Agriculture. It was a good location. All day long aged customers came to withdraw their meager pensions earned during the pre-reform times of revolutions. In the queue they relived their memories of hunger and struggling against the enemy, who they now found within, impatient with the service’s glacial pace. Their children also joined the long and seemingly patient line, believing the party-approved bank’s slogan that regularly depositing as much as possible out of their paltry wages on saving accounts would make them rich in time for their own old age. Counting and recounting worn-out banknotes, filling in forms, making sure that names and addresses corresponded to those in IDs, issuing and stamping approval and confirmation notes, had to take a long time. People got thirsty and irritated. Tea calmed passions and helped endure the tedium of waiting. At the pavement tea stall Boqin met the bank cashiers in grey party-style uniforms, who took turns to have a meal. At a rare moment two of them sat together, talking incessantly and giggling at a shared joke about a senile partisan who had brought a book about his revolutionary unit, instead of his ID. Obviously, they hadn’t let him have his pension. It would be against the law. Boqin always greeted the women politely and sat apart, keeping to himself. But once, in an unguarded moment he alluded to his company’s good fortune. Miss Wu took an interest in him. They started chatting about the rightness of the leader’s reforms and complained to each other about salaries that would not keep up with the fast-rising prices of essential everyday items. In no time both saw that it would make sense to marry. Their parents lived in far-away hamlets. Neither Boqin nor Ms Wu had the money to pay for their travel; the families would need to wait for a more opportune moment to meet. Without unnecessary formalities, Miss Wu and Boqin signed the marriage certificate when the big deal was being concluded. Comrade Branch Manager and Comrade Officer Director agreed to represent the bride’s and the bridegroom’s parents during the marriage ceremony in the city district civil registry. Less than a year afterward a daughter was born to them. They called her Bo, their Precious. Boqin kept calling Wu ‘my Mrs Wu’ when he wanted to irritate her. His own surname Li sounded too bland and was so common. Who isn’t a Li? Boqin couldn’t imagine Mrs Wu would become one. That would be a shame.
|
cdn.
Tomasz Kamusella “Styknie / Limits“, Silesia Progress 2019
Cena: 34 złote, obecnie u wydawcy w promocji za 22 złote.