Kaj ôn SHOW – nowŏ ślōnskŏ marka

Wczora sztartła nowŏ, ślōnskŏ marka, kaj ôn SHOW. Ôsprawiōmy z jeji twōrcōm, Rafałym Adamusym.

– Skōnd sie wziyna u Ciebie idyjŏ na nowŏ marka do ôbleczyniŏ? Dyć sōm już gyszefty, kere przedŏwajōm ciuchy ze ślōnskimi mustrami.

– To prŏwda, że już sōm. Sōm aże dwie grupy takich gyszeftōw. Te z piyrszyj grupy bierōm sie za moda tożsamojściowŏ. I produkujōm treski z gōrnoślōnskim adlerym na piyrsi. Fajne sōm te treski, ale – tak po prŏwdzie – jaki procynt, bez przikłŏd, Polŏkōw, nosi bioło-czyrwōne treski z biołym adlerym? Niywielgi. I ze Ślōnzŏkami je gynau jednako. Ino maluśkŏ grupa Ślōnzŏkōw ôblykŏ take szaty. Je tyż drugŏ grupa ślōnskich producyntōw, kerŏ niy trzimie sie na ślōnskij nŏrodowości i etniczności. Ale te gyszefty nojczynścij powiylajōm stereotypy, kere już ôd dŏwna sie za Ślōnskym i Ślōnzŏkami ciōngnōm. Ino gruby, bergmōmy abo kōukastla i bifyj. I w koło Macieju jedno.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

– To we kaj ôn SHOW niy bydzie wōnglŏ ani bifyja?

– Ach kaj! Dyć już sōm. I wōngel i bifyj. Ale w blank niyspodzianych sytuacyjach. Sam sōm na zdjyńciach bajszpile.

– No i nawet stary wierszyk sie znŏd na tresce.

– Tyn wierszyk to take trocha cygaństwo. Beztōż chcioł żech go użyć w takij formie. Bo kŏżdego Ślōnzŏka ôd bajtla uczōm “w antryju na bifyju”. Ino, że w żŏdnym antryju nigdy niy stoł żŏdyn bifyj. Bo bifyje zŏwdy stoły w kuchni. A terŏzki niy stojōm nawet tam. No i tyn ôbowiōnzkowy “tyj”. Bo sie rymuje z antryjym i bifyjym. Ale nawet dŏwno tymu na Ślōnsku sie niy piło ino tyju. Dyć boła tyż bōnkawa abo malckawa. Ale wszyjscy my sie musieli uczyć wierszyka ô tyju. A na dodatek terŏzki sie pije u nŏs gynau to samo co we wielgim świecie. Skuli tego użył żech tego wierszyka z tym przeszkryfniyntym tyjym jako takigo symbolu nowoczesnego Ślōnska. Ślōnska, ô kerym durch słyszymy, dyć wszysjcy gŏdajōm co chcōm coby Ślōnsk boł moderny, ale ôkrōm tego gŏdaniŏ, utramyntnie sie toplajōm we tych starych stereotypach.

– Miynisz co tyn przeszkryfniynty tyj wszyjsko pōmiyni?

– No toć, że niy. Ale we kaj ôn SHOW, w tyj piyrszyj kolekcyji marki, a pewnikym i tych dalszych, sōm i bydōm same take projekty, kere bulōm to co boło do terŏzka i stŏwiajōm nowe. Dziōuchy, ôsobliwie mode i gryfne, zŏwdy trzimały sie fōrt ôd naszyj gŏdki. Jak chop pedzioł cosik pō naszymu, nawet jak boł galantnie ôbleczōny, to niy boło to coś tak fest udziwiōne. Ale jak fajnŏ dziōucha by sie ôdezwała pō naszymu to kŏżdy by sie dziwioł. Skirz tego w kaj ôn SHOW idzie znojś tak wiela mustrōw przeznŏczōnych gynau do modych, szykownych dziōuchōw. To mŏ ôbalić te stereotypy, iże dziōucha, frela, niy śmiy gŏdać po ślōnsku ani tykać naszyj gŏdki, bo to dziōuchōm niy przistoji.

– To znaczy, że robisz rewolucyjŏ?

– Ha! Rewolucyjŏ to mocny ausdruk. Ale chyba niy ma inkszego, kery by boł bardzij utrefiōny. Niych tōż bydzie rewolycyjŏ.