Jaromirek – Aleksander Lubina, cz. 1
Początek “Jarominka” Aleksandra Lubiny (tekst i tłumaczenie).
Akwarele: Ewa Wrożyna
Latoś, kole cesty, kero wiedzie pode ôbrzimym, srogi putok bania dziubie, a cipki chroboki żerōm, co sie w tyn diosecki wōr dymboko we zielu schronili – moc tam kejfrōw i wancek. Darzi sie gadzinie – darzi sie i ludziōm.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Latem, nieopodal ścieżki, która prowadzi pod modrzewiem , wielki indyk dziobie dynię, a kurczaki żrą robaki, które w ten diabelski upał schowały się głęboko w chwastach – dużo tam chrząszczy i karaluchów. Wiedzie się zwierzętom, to wiedzie się i ludziom.
Siedlokowy synek, co sie miyni Jaromir, liwōm nasuł ôbiela ize heliska cołkich piyńć gorści. Niych sie ptoki radujōm festelnie i robiōm masne. Chnet bydzie Martina.
Synek gospodarza nazywa się Jaromir – gęsiom nasypał z koszyka pięć pełnych garści zboża. Niech się ptaki bardzo ucieszą i przybierają na wadze. Niebawem będzie świętego Marcina.
Jaromirek szynknie bracikowi wodnioki z ptokami.
Som tam szwarne:
boczōń
i boczōniowo,
wrōble, mazurki, kraski, chwistki, szpŏki, wrodarki, młynŏrki, sztyrnadle, cukrōwki, kosy, stroka, pustułka
i pōjdźka, gawrony.
Jaromirek podaruje bratu akwarelę. Są tam piękne:
bocian i bocianowa, wróble, mazurki, kraski, kopciuszki, szpaki, rudziki, raniuszki, trznadle, sierpówki, kosy, sroka, pustułka, pójdźka i gawrony.
c.d.n.
Aleksander Lubina – germanista, tłumacz, publicysta, pisarz.
2016 – współzałożyciel Klubu Twórców Górnośląskich KARASOL.
