Godka Klachuli 8.07.1920

Wachtyrz prezyntuje teksty ze starych cajtōngōw we zopisie ślabikŏrzowym. Wszyjske teksty muszōm być rozumiane we kōntekście historycznym i niy przedstawiajōm ôpiniji redakcyje Wachtyrza.

Ô, żeby wos pokryńciło wy kłaki niescynsne wy! Te redachtory niymiecke to musi zawsze w sobota zmora gnieść abo sie ôbjedzōm, we wieczōr Urbankowych prosiōnt, że na niedziela piszōm, iż nase wojsko ucieko i ze straciło dużo kanōnōw i kupa ludzi. To zaś musi być – i miymce mu sōm coś chcieć zrobić, że tak swojym ludziōm dowajōm ôdwagi i ich pocieszajōm. Jo nie wiym, co tym germanōm do głowy prziszło – cy ôgłupieli, cy co? Abo tyz chcōm nasych chłopōw drożnić coby ich zacynli tak porzōmnie hajać. Na tyn przikłod, w Piaśnikach zbabrali marasym napisy polske na drogowskazie, w Piekarach na tabuli gmińskej podropali to „gmina” a w Bytōmiu to te hōncwoty i bezbożniki na grobie nieboszczki Ceglarkowej przi wszystkich wiyncach potargali wstōnżki z kiż tego, że na nich po polsku stoło napisano “Wiecny ôdpocynek”. Że sie tez take gizdy Pana Boga nie bojōm i nie majōm uznanio dlo umarłych. Ô! ale jo wōm padōm, przidzie ôddawiz za to, przijdzie!

Pytałach sie synka co to znaczy „haja”. A ôn pado: To jest kultura prusko, bo nos już rechtōr hajoł krzcinōm, potym sztajger kilofkiym i siandara albo policyant szablōm a potym gryncszuc tak jak “kozok” bił nos nahajkami i toz my sie tak tej kultury naucyli, że teraz tez już dobrze “hajać” poradzymy. Cōżech miała, moji złoci tymu skrzotowi na to pedzieć, kej mioł prawie.

Tu kejś były u mnie rozmajite baby z klachami, bo tyn djobli „Kocynder” mnie nazwoł klachulōm i toz sie wszystke klachoce i klachule teraz do mnie z klachami i pierdołami zlatujōm. Te baby co teraz były u mnie padały, że mi bydōm zawsze nowiny z jejich wsi przinosić, bo padały jesce, że choć jo im sie jako kōmratka moga podobać, to jednak nie moga bez ich pōmocy wszystkego wiedzieć i jo im to dała za prowda.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Z Piekor była Jadwiga Nazdołka i padała, że tam u nich jest jedna kulawo niymka, co po polsku godo, bo inacy nie poradzi i ôd cliwości za Lejmanym i ze złości iże Bismark juz nie zyje, aże ôżōłkła – bo na wielki dwōr nie może chodzić, co jōm ta „vaterlandslieba” tak piece. Potym tez w Piekarach polskich na pierwszej chałupie jesce stoji „Hindenburgstrasse” coby sie ludzie, jak na ôdpust przijdōm, dowiedzieli, że tōm drogōm „Hindenburg” ciōngnōnł pod Wiedyń a nie Sobieski.

Ze Szarleja była Stazyjo Trzepocka i padała, że tam u nich jest jakoś „flintka”, przed ktōrōm zodno dziołcha ani zodno kobieta nie jest pewno, bo sie do niej przistawio, jak kokot do kury, choć już staro jest jak flinty model 71. Toz chciała ôna rozkurzić szkoła polsko, ale tak dostała po pysku i jesce kaj indziej, że pojechała na urlop. Potym tyż niymcy – tacy co w Boga nie wierzōm i ksiōndz, tacy co z piyniyndzy żyjōm i tacy co bieda klepiōm, tacy co na robotnikōw niedowno przezywali „polnisches Schwejin” i robotnicy, wszystko w kupie zmieszane jak w krupnioku z targu, mieli take zebranie, na chtōre wszystkich prosili. Ale że potym nie wszyscy mōgli godać i śpiewać jak chcieli, prziszło do „haje” i pōno potym wszyscy – i miymcy, – po polsku poradzili godać jak „haje” dostali, i uciekali po zadku do dōm. Dopiero jak zielōne żaby przijechały, to zaś z wielkōm ôdwagōm powyłazili i śpiewali „iber-ales”. Bo to zielōne wojsko to jest nojtral i zawsze, czy Polocy bijōm, czy niymcy bijōm – zawiero Polokōw.