Bronisław Wątroba: Mōr

Mōr

Pōnoć niy jedyn jo yno godōm
Iże nojczyńści mōr ciśnie z wschodu
Kejś ze Europy loz w Hameryka
Czy Indjanerōm stykło porzykać?

Coś ô „hiszpance” spōmni kerymu
Tako prawiyli, dyć to po tymu
Iże tam było bardzi spokojnie
W czasie kej reszta żyła we wojnie

Mōr – doświodczōmy prawie terozki
Jedni zaś widzōm w tym „dopust Boski”
Inksi przewina przeciw naturze
Jako nōm wiyrchym zicnōńć we dziurze?

Mōr – mono ziymi we tym nadzieja
Czy we czowieku mo dobrodzieja?
Czy tako brōni jako poradzi?
Kto jyj naturze naprowdy wadzi?

Jako spokopić? Czego winszować?
My tyż tōm ziymiōm – trza forsztelować
Jeji marasym my, życiym jeji
Chocioż już niy mo w nos dobrodzieji

Wiy – tako godo – pozōr dowejcie
Kej filip mocie, sie niy dziwejcie
Nadzieja we tym co spokopicie
Co wybierecie – śmierć eli życie

Natura swoje jako Bōg prawi
Zdo Jego mustrym, ludziōm to jawi
Mōr jako znak je ôd Gabriela?
Utropi – niy je dyć skiż wesela

W człowieku przeca tyż coś boskego
Ziorko, iskerka – trza chycić tego
Czy skiż natury, czy skiż boskości
Kej chce – poradzi krziwe wyprościć

Kej niy poddowo, w kōńcu wygrywo
Pomiyni dola tyż niyszczyńśliwo
Ze wolny woli, ze duszy, z gowy
Morowi niy do – przidzie czas zdrowy.