Monika Neumann: Wołanie Meluzyny

Pierwsze krople deszczu zaczęły uderzać o szybę, ta jednak stanowczo stawiała czoła pukaniu nieproszonych gości. Popołudnie stało się nagle bardzo ciemne. Gdzieś z oddali słychać było grzmot, lipa stojąca niedaleko zaszumiała pod nagłym przypływem porywczego wiatru. Starsza kobieta podeszła do pieca, na którym stały dwa olbrzymie garnki, z których śmiało ulatywała para i podłożyła dwa drewka pod ogień, który rad zajął się nowym pokarmem.

Nagle kobieta usłyszała czyjeś mocowanie się z klamką do drzwi wejściowych.

– Ōma, ōma… Jŏ nie umia ôtworzyć dźwiyrzi. Oma…– docierał z zewnątrz cieniutki głosik. Kobieta podeszła i wpuściła do środa kompletnie przemoknięte dziecko. Dziewczynka miała zaciągnięty na głowę kaptur czerwonej kurteczki, spod którego jasne pasma włosów wiły się od wilgoci wokoło okrągłej twarzyczki. Dziewczynka tapsała po pokoju w przemokniętych bucikach i bardzo przejęta opowiadała:

– Ōma, jŏ chciała iś pōmōc ōpowi, bo papa i mama pojechali do miasta. Jŏ wziōnła moje wiaderko, wiys, te co jŏ sie w piŏchu z nim zawse grajśkōm i ōpa mi nasōł śrōtki i jŏ chciała z nim iś futrować. Ale potyn tak buchło tam kajś w niebie i jŏ sie wystrasōła i puściōłach wiaderko i wysułach ta śrōtka co mi opa nasuł do wiaderka i ōpa kŏzoł mi iś do dōm do ōmy. Ōma, myślis, ze ōpa banie na mie zły?

– Opa nie be zły, ale jak jesce trocha bes mi tukej łazić i w tych mokrych strzewikach marasić, to jŏ sie zarŏs znerwuja. Nie śteruj omy, idź w siyniy oblyc sie papućki, a dej te mokre strzewiki i sam kole pieca je postawimy, to warciej usknōm.

Dziewczynka posłusznie pobiegła szybko do sieni, podczas gdy kobieta wyciągała z komórki miotłę i szmatę, by zacząć przecierać podłogę w miejscu, w którym małe stópki zostawiły mokre ślady. Po chwili dziewczynka podeszła do pieca, postawiła obok niego swoje buciki i stanęła na palcach, żeby zobaczyć, co tak bulgocze w garnku, który wydawał się dziewczynce być większym od niej samej.

– Ōma, a co tam jes?

– Pamiyntŏs, jak zejś wcora w twoim rōzowym wiaderku nosiōła jabka z ôgrōdka i sypała je do kosyka w siyniy? Ōma zrobiōła z nich kōmpot i krauzki teroski sie warzōm i bulgocōm w gorcku.

Dziewczynka zrobiła bardzo poważną minę, w końcu to jej jabłka tam się gotowały i podążyła za kobietą, która podeszła do stołu, wzięła krzesło, by postawić je bliżej pieca. W pomieszczeniu panował przyjemny półmrok charakterystyczny dla dnia, który zbyt szybko skraca zachmurzone niebo i burza tych ostatnich, już coraz chłodniejszych dni lata. Ogień cicho trzaskał, nagrzewając blachę na piecu. Ta zaś powoli oddawała ciepło, które grzało przemoknięte rączki i stopy dziewczynki. Na myśl przyszły jej grzanki z pieca i już chciała po cichu pójść do spiżarni po kromkę chleba, gdy nagle coś jęknęło na poddaszu. Podmuch wiatru niósł jęk ponad belkami drewna, które cicho trzeszczały pod jego naporem, zapewniając, że jeszcze wiele lat będą w stanie taki nacisk wytrzymać. Dziewczynkę jednak zmogło przerażenie. Kobieta zauważyła to i powiedziała:

– To Meluzyna pojynkuje.

Dziewczynka ostrożnie podeszła do kobiety, jej małe rączki cichutko złapały ją za róg fartucha i zaczęły go delikatnie tarmosić, gdy wyjątkowo cienkim głosikiem zapytała:

– Ōma, a co to jes malu… Meluzyna?

– Nieftōrzy padali, że meluzyny to dusze w czyśćcu cierpiōnce, że trza za nich porzykać i zapŏlić świycka, kiej wołajōm.

Kobieta widziała, jak oczy dziewczynki się powiększają. Podniosła ją i posadziła sobie na kolanach. Jeszcze trochę i będzie zbyt duża na to, pomyślała, zanim zaczęła dalej opowiadać.

– Moja muter jednak pedziała mi, fto to bōła ta meluzyna. Dŏwno tymu, jak świat wyglōndoł jesce blank inacej jak dzisiej, kiej słōńce świyciuło chobyśto jaśniej, a miesiōncek zdŏwoł sie być bliżej, żyła dzioucha, co gryfniejsej na cołkim Ślōnsku nie bōło. Mioła dugie, ciymne włosy i jesce ciymniejse ślypka, co jak nimi sie na jakiego synka wejrzała, to tyn dugo ô tym pamiyntoł. Meluzyna miała jednak srogo tajymnica, co zŏdyn nie mōg ô niej wiedzieć. Jak przichodziōła sobota, a ôna sła sie kōmpać, jej nogi zamiyniały sie w rybi ôgōn.

– Jak Arielka?– zapytała dziewczynka z bardzo poważną miną.

– Jak Arielka – odpowiedziała zdezorientowana kobieta, która nie wiedziała kim była bajkowa czerwono włosa syrenka, którą tak bardzo lubiła dziewczynka – Jechoł rŏz bogaty pōn bez wieś i widzioł Meluzyna, jak na swojim podwōrku stoła i tak ôna mu sie zawidziała, ze dopiero odjechoł jak mu ôbiecała, ze sie z nim ôhajtnie. Meluzyna nie chciała, widzioł jej sie bogaty panic, ale ôna sie przeca co sobota w pōł dzioucha pōł ryba zamiyniała. Boła sie, co sie stanie, jak ftojś sie ô tym dowiy. Pejdziała, ze stanie z nim przed ôłtarzym, jak tyn jej obiecŏ nigdy nie ôgōndać jej podczas sobotniej kōmpieli.

Bez jakiś cas dobrze im sie wiōdło, Meluzyna urodziōła mu dwōjka dzieci i chociaz jedni padali, ze miała chopla na punkcie syciŏ koszul, to bōła dobrōm żōnōm i dobrōm matkōm. Jedni padali, ze nie miała cym dzieci kormić i stōnd sie całe jej nieszczyńście wziōnło, ale moja muter mi pedziała, jak to richtig bōło.

Jej chop niy mōg zdziyrzyć, ze nie moze jej widzieć w ta sobota i durch yno myśloł camu to. As w kōńcu tego nie strzimoł i nakrōł ja z jej tajymnicōm. Wlŏz to łaziynki i widzioł swoja kobiyta przemiyniōnŏ. Widzioł rybie łuski i ôgōn.

Ôd tego dnia jus nic sie nie ukłodało, Meluzyna musiała ôdejść. Chciała z sobōm wziōnć swoich bajtli, ale jej chop nie chcioł ich ôddać i schowoł je kajś w dōma, tak, ze jego kobiyta nie mogła ich znojś. Meluzyna musiała sama ôdejść. Z żalu wiater ja porwoł i jak tak jak dzisiej padŏ, a wiater wieje, to słychać, jak Meluzyna zawodzi a za swoimi dzieckōma wołŏ.

Nieftōrzy padajōm, ze trzeba jej ździebko mōnki a soli posypać na fensterbret, co be miała cym dzieci nakormić, ale cōz jej to dŏ, jak ôna durch no tych dziejci sukŏ?

Dziewczynka słuchała uważnie, jej rączki ciągle tarmosiły i tak już pokiereszowany przez czas róg fartucha. Nagle wiatr znów się podniósł i dziewczynka usłyszała płaczliwe zawodzenie. Przestała się już jednak bać. Było jej tylko strasznie smutno, gdy myślała o tej kobiecie, której tak bardzo brakuje swoich dzieci, że przez wieki chodzi i ich szuka, a choć wiatr i deszcz, jak posłuszne duszki jej pomagają, odnaleźć ich nie potrafi.

Po chwili dziewczynka usłyszała samochód zwalniający na jezdni, podeszła do okna i zobaczyła rodziców wjeżdżających na podwórek w kierunku garażu. Widziała swoją mamę, jak macha do niej z uśmiechem przez mokrą szybę samochodu. Powoli myśli dziewczynki rozjaśniły się, serduszko poczuło napływ ciepła, a zawodzenie wiatru stało się jakby cichsze. Jakby Meluzyna odczuła ulgę, że znalazła jedno z swoich dzieci.

Monika Neumann – Te ôpolske dziołchy, wielkie paradnice, kŏzały se posyć cerwone spōdnice… Monika Neumann czerwonej spódnicy jeszcze nie posiada, ale ôpolskōm dziołchōm jest z krwi i kości. Jest studentką Instytutu Filologii Germańskiej w Opolu i już za bajtla odkryła w sobie szczególne upodobanie do historii o tym, jak na jej małym skrawku Ślōnska bōło piyrwej.