Brunatne anioły

Aleksander Lubina

Brunatne anioły

Kurt Gerstein

“Urodzony w złych czasach, po złej stronie” – to wszystko mówiący tytuł jednej z recenzji filmu “Amen”, prawdziwej historii oficera Waffen-SS, który odkrywa prawdę o wykorzystywaniu gazu Cyklon B w obozach w Bełżcu i Treblince.

Kurt Gerstein postanowił o tym poinformować świat. m.in. szwedzkiego dyplomatę Goeran von Otter, attache Szwajcarii Ursa Hochstrassera, biskupa kościoła protestanckiego Friedricha Karla Otto Dibeliusa oraz współpracownik biskupa Berlina, przez którego informacja miała dotrzeć do papieża Piusa XII. Jednak informacje Gersteina uznano wówczas za nieprawdopodobne. Jego raport dopiero po wojnie stał się jednym z kluczowych dowodów Holocaustu i obok wspomnień Rudolfa Hessa, najdokładniejszą relacją z mordów dokonanych w hitlerowskich obozach zagłady.

W  1945 Kurt Gerstein trafił do więzienia w Paryżu, gdzie był podobno bardzo brutalnie traktowany. 25 lipca 1945 r. popełnił samobójstwo, wieszając się w celi.

Kurt Gerstein został wychowanych w tradycyjnych protestanckich wartościach, w momencie dochodzenia do władzy Hitlera był członkiem młodzieżowych grup chrześcijańskich, a od 1933 także w NSDAP. Za krytykę nazistów wyrzucony z partii, przez 6 tygodni przebywał w Schutzhaftlager Welzheim¹⁾, z którego wydostał się dzięki znajomościom rodzinnym.

13 marca 1941 wstąpił do Waffen-SS, ze względu na wykształcenie służył w sekcji higieny. W 1942 został wysłany z cyklonem B do Bełżca, aby sprawdzić czy cyklon B może zastąpić spaliny silnikowe, którymi dotychczas mordowano w obozie. Na miejscu komendant obozu, Christian Wirth, umożliwił Gersteinowi udział w pokazie gazowania Żydów. Mordowanie trwało 32 minuty- Gerstein mierzył stoperem. Wstrząśnięty tym zdarzeniem, postanowił przeciwdziałać.

W  więzieniu napisał tzw. Raport(y) Gersteina, który jest jednym z ważniejszych dowodów holocaustu. Oskarżony o zbrodnie wojenne popełnił samobójstwo (w niewyjaśnionych okolicznościach).

https://www.ns-archiv.de/verfolgung/gerstein/gerstein-bericht.php
https://historykon.pl/17-sierpnia-1942-roku-zagazowano-w-belzcu-8000-zydow-swiadkiem-tej-zbrodni-byl-kurt-gerstein/

O jego historii opowiada film „Amen”

https://www.filmweb.pl/video/Zwiastun/Amen.+Zwiastun+nr+1-12522

 

Rolf Hochhuth napisał dramat (1963) „Der Stellvertreter“ o roli Piusa XII przy deportacji Żydów do Auschwitz  (z Rzymu):  

Rolf Hochhuth: Der Stellvertreter. Ein christliches Trauerspiel, mit Beiträgen von Adolf Muschg, Erwin Piscator, Karl Jaspers, Golo Mann; 40. Auflage. rororo 10997, Reinbek bei Hamburg 1967ff, ISBN 978-3-499-10997-3 (1963 durch Erwin Piscator in Berlin uraufgeführt, seither in über 25 Ländern gespielt, Gesamtauflage über 1 Mio.)

Peter Maxwill: Theater-Skandal: Attacke des Papst-Lästerers Der Spiegel, 20. Februar 2013.

 

Johannes Blaskowitz  dowodził  8 Armią podczas napadu na Polskę, a po zwycięskiej  batalii 1939 przez pewien czas dowodził wojskami hitlerowskich w okupowanej Polski (GG), gdzie skazał na śmierć kilku członków SS za zbrodnie na ludności cywilnej. Wszystkie wyroki zostały przez Hitlera unieważnione po interwencji Hansa Franka.

W lutym 1940  Blaskowitz sporządził listę 33 skarg na SS. Wśród jego skarg znalazły się rewizje z rozbieraniem i gwałty na żydowskich kobietach, ludobójstwo w Nasielsku oraz jprzypadek mieszania ras popełniony przez młodszego oficera SS.

Motywacją Blaskowitz nie była ochrona Żydów i Polaków, lecz zapobieganie ujemnemu wpływowi popełnionych zbrodni na morale armii.

Podczas  procesów norymberskich w procesie naczelnego dowództwa (sprawa nr XII) Blaskowitz został oskarżony o zbrodnie wojenne. W głośnej sprawie został oskarżony o zlecenie egzekucji dwóch dezerterów po kapitulacji Niemiec. Popełnił samobójstwo 5 lutego 1948 r.: Po uwolnieniu się od eskorty rzucił się z balkonu na wewnętrzny dziedziniec gmachu sądu.

Richard John Giziowski, skłania się ku możliwości, że Blaskowitz został zamordowany przez esesmanów, którzy nienawidzili go za jego wcześniejsze skargi na nich i mieli powody, by obawiać się, że może zeznawać przeciw nim. Współwięźniowie Blaskowitza jako pierwsi, rozpowszechniali tę wersję. Został pośmiertnie uwolniony ze wszystkich postawionych zarzutów.

Blaskowitz był jedynym spośród niemieckich generałów-pułkowników, który nie został awansowany do stopnia feldmarszałka.

 

Pułkownik Helmuth Groscurth, zaufany współpracownik Wilhelma Canarisa już na dwa lata przed wybuchem wojny planował “marsz na Berlin” i odsunięcie Hitlera od władzy.  Został wysłany na front w 1940 r. po powiadomieniu dowództwa armii na froncie zachodnim o mordach w Polsce i krytyce rozkazów Himmlera dla SS, aby spłodzić jak najwięcej dzieci, w tym dzieci nieślubnych.

Groscurth był szefem sztabu XI korpusu armijnego w składzie 6 Armii na Wschodzie. 22 sierpnia 1941 dotarła do niego jako szefa sztabu XI korpusu armijnego informacja o planowanym rozstrzelaniu 90 żydowskich dzieci w Białej Cerkwi. Groscurth przekonał miejscowego dowódcę, żeby zaczekać z egzekucją na decyzję dowództwa 6. Armii.

W nadziei na uratowanie dzieci, osobiście zadzwonił do sztabu. Dzieci zostały rozstrzelane. Groscurth napisał później w liście do żony: “Nie możemy i nie powinniśmy wygrać tej wojny”.

W lutym 1943 r. Groscurth został wzięty pod Stalingradem do niewoli sowieckiej, schwytany i osadzony w sowieckim obozie jenieckim, gdzie zmarł wkrótce potem na tyfus.

https://www.gdw-berlin.de/en/memorial_center/history/

„Trzeba sobie zadać pytanie, jak mogło do tego dojść, że w naszym narodzie mamy taką zezwierzęconą szumowinę. Czy z więzień i domów wariatów wypuszczono przestępców i umysłowo chorych, którzy funkcjonują jak krwiożercze psy? Niestety nie, to są ludzie, którzy w naszym państwie zajmują wysokie stanowiska” – notował w dzienniku Wilhelm Hosenfeld, który m.in. uratował ukrywającego się w gruzach Warszawy pianistę Władysława Szpilmana.

W czasie I wojny światowej walczył w szeregach niemieckiej armii. Po jej zakończeniu Hosenfeld pracował jako nauczyciel. Do Wehrmachtu został zmobilizowany w 1939. Pod koniec września objął funkcję komendanta oflagu dla polskich jeńców, zlokalizowanego w Pabianicach.

Od czerwca 1940  kapitan Hosenfeld stacjonował w stolicy, jako oficer do spraw sportowych w miejscowej komendzie Wehrmachtu. Jednocześnie pomagał Polakom, dostarczając im fałszywe dokumenty i ratując wiele osób, także Żydów, przyjmując ich do pracy na terenie obiektów sportowych. Swój dziennik z powodu niebezpiecznych treści nosił zawsze przy sobie i wysłał do domu w sierpniu 1944 w paczce z bielizną. W styczniu 1945  Hosenfeld trafił do sowieckiej niewoli. Wytoczono mu proces i skazano na karę śmierci za “działalność antysowiecką” podczas powstania. Nie pomogło wstawiennictwo ocalonych przez Niemca osób, w tym Szpilmana. Po amnestii wyrok zmieniono na 25 lat łagru. W 1952 r. Hosenfeld zmarł w obozie pod Stalingradem, z powodu wyniszczenia organizmu.

Pośmiertnie został uhonorowany Medalem Sprawiedliwych wśród Narodów świata oraz Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

https://muzeum-ak.pl/kalendarium/urodzil-sie-wilhelm-hosenfeld/

 

1. Schutzhaftlager Welzheim – w czasach narodowego socjalizmu w mieście funkcjonował obóz „ochronny” Welzheim, do dziś często eufemistycznie nazywany „policyjnym więzieniem”. Najwybitniejszym więźniem był prawdopodobnie komunista i związkowiec Friedrich Schlotterbeck, który należał do grupy oporu Schlotterbeck z Luginsland. Przez obóz przeszło od 10 do 15 tysięcy więźniów.