Wilk w bōtach
Bardzo dŏwno tymu, jak naszyj starce dziepiero rok było, żōł szewiec Barōn. Bōł to gorzoła nad gorzołami. Cołki dziyń słepoł w kaczmie szpyrōń z inkszymi ôżyrŏkami. – Siedli se wszyjcy kole żeleźniŏka, przikłŏdali łopatkōm po ździebce wōnglŏ, zakurzili fajfczyska, cmankali, pluli bez zymby i bŏjali se. W szynku było modro ôd tego smyndu, a na dworze siarōński mrōz.
Wele pōłnocy, kej przetutali ôstatnie piyntŏki, szynkyrz wyciep ich na łeb, na pysk. I poknysali do chałpy. Blank na zadku szoł Barōn. Pyrtało ś niym ôd jednyj przikopy do drugi. Stodoły i chałpy tańcowały przed ôczami. Wszyske strōmy przi drodze i płoty robiyły go za bŏzna. Co sie chcioł ôprzić abo je ôbłapić, uciykły, cŏfły sie, a ôn ryp jak dugi na ziymiã.
Kej sie wykopoł ze śniega, cŏluśki bioły jak młynŏrz, stoł przed niym wilk. Serce ônymu ze strachu do galŏt uciykło. Chcioł wrzeszczeć na całe garło „retōng”, ale gymba jak zamarżniōnŏ. Zarozińki tyż wytrzyźbioł.
Barōnie, farōnie, zrōb mi buty! Śniyg ziōmbi mie po szłapach, a ty jyny słepiesz i słepiesz! – pedzioł wilk.
Wilŏszku, bratŏszku, jŏby ci rŏd zrobiōł fajnowske buty, ale niy mōm skōry – ôdpedzioł szewiec.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Ô skōrã sie niy starej! Pōdź sy mnōm!
Poszli do dwora. Tukej wilk ukrŏd nojwiynkszõ krowã i zasmyczōł jōm do lasa. Tam zagryz kalymbã, ôdar ze skōry i doł jōm szewcowi. Co niy zeżar miynsa, doł do dōm lŏ dziecek.
Jutro na wieczōr przidã sie spytać. Nie chcã cie widzieć w karczmie, bo jak niy, to cie weznã do drabu.
Po tyj gŏdce wilk sie straciōł.
Na drugi dziyń ôd samego rana zabroł sie szewiec ciynto do roboty. Szewcula piykła miynso a dziecka jadły, mlackały i ôblizowały palce. Robota szła jak po maśle.
Na wieczōr, kej sie zećmiło, prziszoł wilk.
– Buty zrobiōne? – spytoł.
– Wilŏszku, bratŏszku, dyć mi niy stykło skōry na krōmfleki.
– Pōdź sy mnōm, ty ôżyrŏku szpetny!
I zaś pośli do dwora. Wilk pocis nojgrubszego wieprzka. Polecieli ś niym co wykopki do lasa. Tam go zakatrupiyli, ôdarli ze skōry. Wilk sie nażar, a ôstatek doł zaś szewcowi.
– Jutro przidã sie zaś spytać. Miarkuj se, ty hōncwocie!
Szewiec zasmyczōł swōj kōnsek wieprzka do chałpy. Na drugi dziyń ôd samego rana zabroł sie do roboty, a już po połedniu bōty były blank gotowe.
Cŏluśki dziyń słōńce piyknie grzoło. Kupa śniega ôstopiōła sie a dziecka na stawie pozaruwały lōd.
Po swaczynie prziszoł rychtyk wilk. Ôbuł jedyn but, pasuje; drugi, jeszcze lepij. Trzeci i sztworty same lazły na szłapy.
W nowych butach szoł bez wieś, jak nojwiynkszy sztajfiyra. Dziwoł sie na buty, na ludzich, eli ônego aby wszyjscy widzōm. Ludziska rzali sie do popuku. Po cichuśku zebrały sie wszyske pachoły ze wsi, z kamyniami w kapsach, z kosturami pod pażami. Doczkej, britku, my cie nauczyme! I wziyni wilka w ôbyrtaka. Kostury i kamynie furgały za niym i fiōnczały kole uszōw. Wilk pruł, co wykopać. Ani niy widzioł i niy wiedzioł kej wlŏz do wody, do stawa. Tam mu sie utopiyły buty w szlōmie. Blank mokry wylŏz na drugõ strōnã i ryczył: Ał, wał, moje buty. Ał, wał, moje buty!
Cołkŏ wieś sie śmioła, a ôn lecioł drabko do lasa i wiyncyj nie prziszoł.
