Śląscy królowie futbolu biją się na moment przed detronizacją

Pojedynek Ruchu Chorzów z Polonią Bytom jest rozgrywany w symbolicznym dla śląskiego futbolu momencie. Od przedwojennych czasów Ernesta Wilimowskiego któryś śląski klub zawsze liderował w tabeli wszech czasów pod względem liczby zrobionych majstrów – taki stan rzeczy utrzymywał się więc przez niemal całą historię polskiej ligi. I utrzymuje dalej (Wisła Kraków, Legia Warszawa i Górnik Zabrze mają po 14 mistrzostw), ale niebawem może się to zmienić. Od tego, czy Legia obroni w tym sezonie majstra, zależy utrzymanie jeszcze przez kilkaset dni śląskiego rekordu. Zresztą, jeśli Górnik nie weźmie się do roboty, nawet ewentualne przełamanie passy Legii będzie tylko odsuwaniem symbolicznego wyroku w czasie.

A historii na stadionie przy Cichej też nieco zostało. Za jedną z bramek, na murze, Ruch umieścił swoją galerię sław. Jest na niej kilkunastu zawodników, a panteon otwiera Ezi Wilimowski. Dobrze patrzy się na to, że przynajmniej przy Cichej nie został zapomniany. Patrzę na roześmianego Eziego i przypomina mi się, jak Andrzej Gowarzewski, który odszedł kilka miesięcy temu, mówił mi parę lat temu, że właśnie kończy jego biografię. Biografia nie została nigdy wydana, a to ogromna szkoda.

Patrzę sobie na Eziego i myślę o tym, że to też symboliczny pojedynek w innym sensie: Ruch miał być klubem powstańców śląskich, a Polonia Bytom kontynuatorką tradycji Polaków z Galicji Wschodniej, którzy po wojnie zostali zmuszeni do przeniesienia się na Śląsk. Ale akurat tutaj historia wiedzie na manowce, bo to już nie do końca tak dziś jest.
Zawodnicy wbiegają na murawę, kibice zza płotu odpalają race. Dopingować mogą dziś jedynie spoza stadionu, prześcigają się w pomysłowości – jak ci co rusz odpalający race z okna budynku przylegającego do stadionu. Ochroniarze coś nawet im tam krzyczą, ale ochroniarze przy płocie, tamci w oknie za płotem, no to ci dalej sobie spacerują wokół pustych trybun, a tamci dalej odpalają race. Dopingujących do zachowania porządku dopingować ma około dwadzieścia jednostek policji pod stadionem, w tym wóz z armatkami wodnymi, ale po wyjściu z obiektu nie zauważymy nawet jednego kibica.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

A szkoda, bo to ważny mecz. Ruch jeszcze 4 lata temu grał w ekstraklasie. Od tego czasu trzykrotnie spadał, zatrzymał się w III lidze, odbił i wiele wskazuje na to, że ten sezon zakończy awansem. Zagrozić może mu Polonia Bytom (oraz jeszcze dwa zespoły: Ślęża Wrocław i Pniówek-74 Pawłowice), która przed tym meczem traciła do Ruchu 10 punktów.
Ale fotoreporterzy twierdzą, że więcej dziać się będzie pod bramką Polonii – siedemnastu, niemal wszyscy, ustawiają się na początku spotkania tak, aby widzieć nacierający Ruch. Nigdy nie myślałem o tym, żeby obstawiając mecze na STS, kierować się tym, jakie miejsca zajmą fotoreporterzy. Obok pracownik służby prasowej Ruchu cieszy się jak dziecko, próbując ujarzmić tnącego powietrze drona.

Nie jest to mecz wybitny, jest to mecz przyzwoity. Swojskości przydaje mu fakt, że trybuny są niemal puste, dobiega do nas wiele słów piłkarzy, których w normalnych warunkach nie powinniśmy słyszeć. To już nie stadion z 10 tysiącami kibiców i wrzawą, ale spokojna atmosfera sobotniego popołudnia, podczas której wiele z rzuconych przez piłkarzy „kurew” dociera do naszych uszu.
Podobnie jak dźwięk ustawionego w mojej kieszeni powiadomienia z Flashscore o przebiegu innych śląskich spotkań. Górnik Zabrze przegrał już wcześniej z Wisłą Płock, GKS Tychy z Chrobrym Głogów, a GKS Jastrzębie zremisował bezbramkowo z Bruk-Betem – to wiem. Nie wiem jeszcze, że tego dnia Odra Opole przegra z Radomiakiem. Gdy przy Cichej padają kolejne bramki, o moją uwagę walczą jeszcze Piast i GKS Katowice – pierwszy zremisuje z Zagłębiem Lubin i nie umocni się w walce o europejskie puchary; drugi wygra ze Skrą Częstochowa.

Ale póki co Cicha, a na Cichej 1:0 dla Ruchu, 2:0 dla Ruchu, bramka kontaktowa dla Polonii i – koniec spotkania.
Spotkania, które skrzyło się od znaczeń. Naprzeciwko siebie stanęli byli mistrzowie Polski: Ruch Chorzów i Polonia Bytom. Nie wiem, czy więcej mówi to dobrego o poziomie III ligi, czy złego o poziomie śląskiego futbolu, ale takie pojedynki w III lidze do częstych nie należą. To jedyny możliwy w tej klasie rozgrywkowej pojedynek byłych mistrzów, w III lidze tak utytułowana jest jeszcze tylko Polonia Warszawa.

Inna sprawa, że rekord rekordem, a rzeczywistość rzeczywistością. Ruch to, jak wspominałem, trzynastokrotny mistrz, ale gdy patrzę tego dnia na jego spotkanie z Polonią Bytom, to zdaję sobie sprawę, jak bardzo teraźniejszość nie nadąża tu za historią, jak bardzo Ruch nie jest tym kolosem, którego widzę w statystykach wszech czasów i jaka szkoda, że Andrzej Gowarzewski nie zdążył wydać przygotowywanej latami książki o Ezim Wilimowskim.

Tekst – Zbigniew Rokita jest reporterem i redaktorem. Specjalizuje się w problematyce Europy Wschodniej i Górnego Śląska. Autor książek, m.in. Kajś. Opowieść o Górnym Śląsku (Wydawnictwo Czarne, 2020). Współpracuje m.in. z „Polityką”, „Tygodnikiem Powszechnym” i „Nową Europą Wschodnią”.

Zdjęcia – Marcin Musiał