Sentymentalny tekst o pewnej kapliczce

Na rozstaju polnych dróg, gdzieś w prastarej górnośląskiej krainie na lewym brzegu Odry, stoi od stuleci kapliczka. Stosunkowo niedawno kraina ta została przez propagandystów bądź dyletantów (w tym konkretnym przypadku jedno nie wyklucza drugiego) nazwana Śląskiem Opolskim. Zapewne ( i tu mały żart) dla odróżnienia od Śląska Wrocławskiego czy też Śląska Katowickiego… Oczywiście zabiegi wyżej wymienionych „poprawiaczy historii” nie byłyby najmniejszej uwagi warte, gdyby nie fakt skuteczności owej propagandy… I to wśród najbardziej zainteresowanych, czyli Górnoślązaków! Najczęściej tych, którzy odmawiają prawa do prawdziwie górnośląskiego rodowodu nieszczęśnikom nie mogącym wylegitymować się co najmniej  200-letnim Sztambaumym… I podejrzliwie patrzą na każde małżeństwo zawarte poza rodzinną wsią…

Czasami myślę (tu wchodzę we wspomniane sentymentalne klimaty ) jak dobrze by było, gdyby ta kapliczka umiała mówić. Ileż ciekawych rzeczy mogłaby nam opowiedzieć. O orkanach i powodziach, które przetrwała, o przemarszach wojsk różnorakich, naszych i obcych. A nawet takich, które w  jedną stronę maszerowały jako obce, by wrócić już jako nasze. Oczywiście wcale się nas o zdanie w kwestii tej nagłej zmiany nie pytając…

Może zapamiętała mojego prapradziadka Cyprijana, który w roku 1870 stanął w jej cieniu, by pożegnać się z Hajmatem i pomodlić o pomyślność w drodze na wschód (tak, tak… wtedy jeszcze Zachód był na wschodzie) za pracą i lepszym życiem w przemysłowej części Górnego Śląska. I odszedł z jej wspomnieniem w sercu, tak samo jak w następnym stuleciu setki i tysiące uciekinierów i wypędzonych …  Najpierw ściśniętych w polskich wagonach towarowych, 30 lat później tak samo ściśniętych w Polskim Fiacie 126, dorobku całego życia w Polsce Ludowej. Ale wtedy już jako wysiedleni i późno wysiedleni (według nomenklatury niemieckiej) bądź też w polskim rozumieniu zwykli emigranci, czasami zdrajcy i odszczepieńcy.

Stara kapliczka, niby jedna z wielu a jednak szczególna. Nieprzemijalnie piękna.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Choć czy naprawdę nieprzemijalnie… ? Kilka lat temu, zapewne staraniem miejscowej ludności kapliczkę wyremontowano! Na drugiej fotografii widać wynik tej, podjętej z pewnością w dobrej wierze, inicjatywy…!

Może to jednak dobrze, że kapliczki nie potrafią mówić?

Peter Wiescholek – większą część życia w rozdwojeniu: fizycznie od 35 lat poza hajmatym, mentalnie zaś w jego pruskim okresie…