Piękno poezji (kobiecej) – Helmina von Chézy
Poetka, dramturżka, librecistka, dziennikarka. Córka Friedricha Carla von Klencke (1762–1826) oraz poetki Caroline Luise, ur. Karsch (1754–1802), wnuczka poetki Anny Louisy Karsch (1722–1791), od rozstania rodziców 1783 wychowywana przez babcię i matkę, pierwsze próby literackie podejmuje w 1797.
19 sierpnia 1799 wychodzi za mąż za dwanaście lat starszego oficera Carla Gustawa hrabiego von Hastfer – rozwodzi się z nim 28 października 1800.
W 1880 dochodzi do jej pierwszego spotkania z Jean Paulem. Od czerwca 1801 na zaproszenie hrabiny Stéphanie Félicité de Genlis przeprowadzka do Paryża. Od 1802 jest korespondentką czasopism Eunomia oraz Europa (wyd. Friedrich Schlegel), poza tym pisze o kulturze, modzie dla czasopism: Thalie et Melpomène Françoise, Französische Miszellen, Journal des Luxus und der Moden…
W 1805 wychodzi za mąż za poznanego dzięki Fryderykowi i Dorothea Schlegel Antoine Léonard de Chézy, z którym rozstaje się w 1810 bez rozwodu i utrzymuje z nim kontakt listowny.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
W 1810 wraca z synami, późniejszymi pisarzem Wilhelmem Theodorem von Chézy i malarzem Max von Chézy, do Niemiec.
1810 – 1815 mieszka w Heidelbergu, we Frankfurcie na Menem, Aschaffenburgu i w Amorbach, od 1812 w Darmstadt. pisze sztuki teatralne (Emma und Eginhard) oraz adaptuje sztuki Calderóna dla scen niemieckich.
20 sierpnia 1811 umiera jej trzeci syn Leopold, którego ojcem najprawdopodobniej jest Joseph von Hammer-Purgstall lub Adalbert von Chamisso, z którym miała krótki romans, kiedy wspólnie tłumaczyli wykłady Augusta Wilhelma Schlegla z francuskiego na niemiecki.
Z Hammerem i Chamisso prowadziła ożywioną korespondencję do końca życia.
W 1815 pracuje jako wolontariuszka w lazaretach w Kolonii i Namur (Walonia), po czym opisuje tam panujące warunki opieki nad rannymi, za co zostaje skazana zaocznie na rok więzienia i karę grzywny, podczas rozpatrywania jej odwołania przed sądem wyższej instancji w Berliniej broni jej E.T.A. Hoffmann – pisarka zostaje uniewinniona.
W latach 1821 do 1823 współpracuje z Weberem – pisze libretto jego wielkiej heroiczno-romantycznej opery Euryanthe.
Od 1823 mieszka pod Wiedniem i w Wiedniu. Z nadzieją na sukces w tamtejszych teatrach. Współpracuje tak z Weberem jak i z Schubertem, próbuje przekonać Mendelssohna, ale przedsięwzięcia kończą się raczej niepowodzeniami, co przyczynia się do pogłębienia problemów z utrzymaniem synów i ojca. Niektóre jej wiersze (Ach, wie ist’s möglich denn,/ Daß ich dich lassen kann, / Hab’ dich von Herzen lieb, / das glaube mir) znane są jako pieśni. Schubert pisze muzykę do dramatu Rosamunde, Fürstin von Cypern, co kończy się klapa już podczas prapremiery w Wiedniu 20 grudnia 1823 – grano tam jeszcze dwa razy i następnie w 1824 w Isafrtortheater w Monachium. Wiersz z tej sztuki Der Vollmond strahlt auf Bergeshöh’n z muzyką Schuberta znany jest jako Romanze der Axa.
W latach 1830/31 przebywa w Monachium, 1832 Genewie, 1832 do 1836 w Paryżu.
Po śmierci męża otrzymuję skromną pensję. Zmienia miejsca zamieszkania. Są to kolejno: 1836 Karlsruhe, 1836/37 Rosheim/Alzacja, 1837 Karlsruhe, 1838 do 1841 Monachium 1842 Baden, 1843 do 1849 Heidelberg. W 1848 przekonuje w Straßburg Georga Herwegha do zrezygnowania z przemocy przy wprowadzaniu demokracji w Niemczech.
Ostatnie lata od 1952 spędza dzięki środkom Fundacji dla Pruskich Pisarzy i Artystów Płci Męskiej i Żeńskiej w Genewie w latach 1853-1855 pod opieką krewnej (Bertha (Christiane Beate) Borngräber) , której dyktuje autobiografię wydaną pośmiertnie.
28 stycznia 1856 Helmina von Chézy umiera w wieku 73 lat.
Weber powiedział o niej, podobno w związku z jej chciwością: „Jest dobrą, przyjemną poetką, ale kobietą nie do wytrzymania.”
Pojęcia kluczowe:
Bertha (Christiane Beate) Borngräber, Jean Paul,
Joseph von Hammer-Purgstall,
Adalbert von Chamisso,
Wilhelm Theodor von Chézy, Max von Chézy E.T.A. Hoffmann, Heinrich Heine,
Carl Maria von Weber, Franz Schubert,
Georg Friedrich Herwegh, Friedrich Schlegel
Mniej więcej współcześni:
Joseph Karl Benedikt Freiherr von Eichendorff (ur. 10 marca 1788 w Łubowicach, zm. 26 listopada 1857 w Nysie)
Adam Bernard Mickiewicz herbu Poraj (ur. 24 grudnia 1798 w Zaosiu lub Nowogródku, zm. 26 listopada 1855 w Konstantynopolu)
Aleksandr Siergiejewicz Puszkin (ur. 26 maja/6czerwca 1799 w Moskwie, zm. 29 stycznia/10lutego 1837 w Petersburgu)
George Gordon Noel Byron, (ur. 22 stycznia 1788 w Londynie, zm. 19 kwietnia 1824 w Missolungi)
Edgar Allan Poe (ur. 19 stycznia 1809 w Bostonie, w stanie Massachusetts, zm. 7 października 1849 w Baltimore, w stanie Maryland)
Nikołaj Wasiljewicz Gogol (ur. 19 marca/31 marca 1809 w Soroczyńcach Wielkich, zm. 4 marca 1852 w Moskwie)
Charles Pierre Baudelaire (ur. 9 kwietnia 1821 w Paryżu, zm. 31 sierpnia 1867 tamże)
Fryderyk Franciszek Chopin ( ur. 22 lutego lub 1 marca 1810↓ w Żelazowej Woli, zm. 17 października 1849 w Paryżu)
Stanisław Moniuszko (ur. 5 maja 1819 w Ubielu, zm. 4 czerwca 1872 w Warszawie[1][2])
Cyprian Kamil Norwid, (ur. 24 września 1821 w Laskowie-Głuchach, zm. 23 maja 1883 w Paryżu)
Otto Eduard Leopold von Bismarck-Schönhausen (ur. 1 kwietnia 1815 w Schönhausen (Elbe), zm. 30 lipca 1898 we Friedrichsruh)
Karl Marx (ur. 5 maja 1818 w Trewirze, zm. 14 marca 1883 w Londynie)
Aleksander Lubina – germanista, andragog – zdobył wykształcenie w Polsce, Niemczech i Szwajcarii. Jest publicystą, pisarzem, tłumaczem, autorem programów nauczania, poradników i śpiewnika – był nauczycielem akademickim, licealnym, gimnazjalnym i w szkołach podstawowych oraz doradcą i konsultantem nauczycieli.