Mirosław Syniawa: Ślōnscy „Łowcy i zbiyracze”

Seamus Heaney (1939-2013) w swojyj noblowskij mŏwie pedzioł, że poezyjŏ mŏ „moc przipōminaniŏ nōm, iże sōm my łowcami i zbiyraczami wartości” (the power to remind us that we are hunters and gatherers of values, S. Heaney, Crediting poetry: the Nobel Lecture, New York, 1996, s. 53-54). Jak patrzã na poezyjõ pisanõ pō naszymu, to widzã, że i u nŏs takich łowcōw i zbiyraczy mieli my i mōmy niymało. Z tych dŏwniyjszych ciyngym mōm w pamiyńci wiersze ôd Pawła Łyska, Feliksa Steuera, Pawła Kubisza i Władysława Młynka, a z dzisiyjszych – ôd Karola Gwoździa, Krystiana Gałuszki i Stanisława Neblika. Jak żech myśloł niydŏwno ô tych dzisiyjszych, to uplōntały mi sie wierszyki, kere przidŏwōm niżyj.

GWŌŹDŹ

Cōż to bōł za motek,
co go w poezyjõ
wbiōł tak fest, że go sie
już wytargać niy dŏ?

Gōwkã mŏ jak nowõ,
stoji wbity prosto,
dyć niych pozōr dŏwŏ,
coby niy zarościoł,

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

bo by mōgło z tego
mu zarościeć serce
i by potym ścieboł
zarościałe wiersze.

GAŁUSZKA

Niykerzi gałuszki
na klōski padajōm,
dyć jejich ksztołt kludzi
ku tymu, co Platōn

ô kuli powiadoł:
ô wszyjsko sie wetnã,
że nojdoskōnalszŏ
z wszyjskich brył ta jedna!

Dlŏ gałuszek z kształtōw
tyn je idealny.
Ale jak go fasnōńć?
W kōńcu kejś sie kapły,

że trza bez ajnfarty
kulać sie pōmału,
coby ksztołt kulaty
siōngnōł ideału.

FOJERMAN

Fojermana fachym
je gaszynie ôgnia,
a przecã niy zawdy
musi to być prŏwda,

bo u Bradbury’ego
byli fojermany,
co robiyli piekło
słowōm durkowanym,

a na Ślōnsku żyje
tyż fojerman taki,
co rymōw pragniynie
poezyjōm gasi.

Mirosław Syniawa – urodzony 1958 w Chorzowie, tłumacz poezji światowej na język śląski (m.in. wierszy zebranych w tomie “Dante i inksi”), autor poezji po śląsku jak i prozy pisanej w języku polskim (“Nunquam Otiosus”), współautor “Gōrnoślōnskygo ślabikŏrza”.