Konkurs ku pamięci Josepha von Eichendorffa #8

	Koło Gospodyń Wiejskich Ligota Łabędzka kgwligotalabedzka@gmail.com Dalszŏ tajla artykułu niżyj
	Klub Twórców Górnośląskich KARASOL

zapraszają do udziału w konkursie ku pamięci Josepha von Eichendorffa      i dla popularyzacji jego spuścizny.

W okolicach 10 marca 2023 przewidujemy finał konkursu o Josephie von Eichenedorffie.

Do tego czasu na wachtyrzu.eu będziemy publikowali pytania i odpowiedzi przygotowane na finał.

Pytania i odpowiedzi są w trzech językach.

W finale planujemy  jedynie zagadnienia uprzednio opublikowane na wachtyrzu.eu.

Finał zostanie przeprowadzony jako gra planszowa.

Punkty zdobyte  w finale będą zależne od języka wylosowanego  pytania

(polski x 1,niemiecki x 2, śląski x 3). Dopuszczamy  odpowiedzi w dowolnym języku.

Zasady kwalifikacji do finału ogłosimy  26 listopada 2022.

Konkurs pomyślany jest jako zabawa literacka, a więc można nadsyłać pytania: lubina@interia.pl

 

Pytania (ósme)  5./6. listopada 2022

 

30.a. Co robił Eichendorff w latach 1813-1815?

W latach 1813-1815 Eichendorff brał udział w wojnach wyzwoleńczych przeciwko Napoleonowi, najpierw jako Lützower Jäger, następnie jako porucznik w 3. batalionie 17. Śląskiego Pułku Piechoty Landwehry w zrujnowanej twierdzy Torgau, a po ślubie ponownie w 1 batalionie 2 pułku piechoty Landwehry (Górny Ren) wkraczającym do Paryża.

 

46.a.  Co zrobiōł Eichendorff we łostatnij dykadzie swojigo życiô?

We łostatnij dykadzie swojigo życiô Eichendorff zakōńczōł pracô lityrackô i miasto tego robiōł za żurnalisty.

47.a.  Kej pōwstała „Historia literatury poetyckiej” Eichendorffa?

We tym czôsie pōwstała łōnego „Historia literatur poetyckiej”.

Tłumaczył: Ojgyn z Pnioków (Eugeniusz Kosmała)

 

37.a. Wann und warum ging Eichendorff in den Ruhestand?

Nach einer schweren Lungenentzündung 1843 ging er 1844 in den Ruhestand. 1846 übersetzte er einige von Pedro Calderón de la Barcas religiösen Dramen

 

Jak interpretować poniższe fragmenty? Co można powiedzieć? Czego można się domyśleć?

„Tak naprawdę nigdy nie poznamy wnętrza Josepha von Eichendorffa ukrywającego się nieustannie za przeróżnymi kunsztownie koncypowanymi fasadami. Biografowie mają z tym do dzisiaj duży kłopot – zwłaszcza      z oceną stopnia erotycznego pociągu Josepha do narzeczonej. Młoda Luiza przedstawiona na zaginionym rysunku kredką, którego zdjęcie jest w posiadaniu Towarzystwa Eichendorffowskiego cechuje się przeciętną urodą i nie ma nic wspólnego z fascynującymi poetę postaciami wszystkich demonicznych Wenus, baśniowych nimf, syren, namiętnych tancerek o południowej urodzie tak często pojawiających się w jego dziele.”

kwiecień 1805 dnia 20,  przebudzenie pełne udręki. Moje oczy po raz ostatni, ze smutkiem spojrzały na wszystkie uroki Łubowic, aby tym boleśniej tęsknić za nimi przez półtora roku. O ósmej godzinie wyjazd. Na wzgórzu ostatniej wioski przed Steblewem  rozstaliśmy się        z ojcem, który dotąd wraz z kapłanem nam towarzyszył. Po tej przygnębiającej chwili, bardzo strapieni kontynuowaliśmy podróż sami z mamą. Która jechała z nami aż do Wrocławia. W Steblewie ukłoniliśmy się pani von Schipp u której poznaliśmy pannę von Lippa (dziewczyna o słusznej postawie i urodzie i w południe dotarliśmy do Mechnicy, gdzie podczas burzy, obok stajni, zjedliśmy nasz obiad na chybocącym się stole z desek. Około godziny 16.00 zajechaliśmy do Krapkowic, gdzie zastaliśmy Walka, Franza zwanym Wysokim, i pana Franckiego, zwanym krotkim, którzy niecierpliwie na nas czekali. Tutaj szyb0ko wymieniliśmy konie i ruszyliśmy do Lewina. (…) W Lewinie zawitaliśmy późną nocą i tu nocowaliśmy.

Fragment pochodzi z książki Margarethe Korzeniewicz – Joseph von Eichendorff inaczej, 2020

Jak interpretować poniższy utwór?