Budnik Thiel („Bahnwärter Thiel” Gerharta Hauptmanna – ślōnskigo noblisty)
Budnik Thiel („Bahnwärter Thiel” Gerharta Hauptmanna – ślōnskigo noblisty)
(kōnsek)
W tej chwili zwōnek trzi razy doł znać, co cug wrocławski ruszōł ze zeszłego banhowa. Thiel niy śpiychol sie, ôstoł jeszcze na chwila we izbie, skōńczōł robota, a wyloz nareszcie ze fankōm a ladownicōm, pomału, ciynżkim krokym, poszoł szczyrkowōm drōgōm ku krziżōwce glajzōw ze drōgōm, kaj mioł kole 20 krokōw. Budnik procnie zawiyroł a dźwigoł bariery po kożdym cugu, chocioż małokedy sie zdarzało, coby kery szoł tōm ôdludnōm, leśnōm drōgōm.
Zawrzōł bariery, a stanōł kole drzewiannego mastu ze biołymi a czornymi poskami, czakoł, aż cug przijedzie. Sztreka glajzōw przerzinała rowno na prawo a lewo gynsty las, kery choćby zielōny mur stoł sztajfny a prosty po jejij ôbōch strōnach a zwōnżoł sie na kōńcu a zawiyroł tyn posek rowny a gładki wysuty czysto czerwiōnym szczyrkym. Dwie czorne glajzy wyglōndały na nim choćby dwie ciynki nici, co leżały rowno, ôbwiōnzowały ziymia a traciyły sie z ôczōw na połedniu a na pōłnocy, coby tam skuplować sie do kupy.
Dmuchnōł wiater, tōż poruszały sie leko asty na kraju lasa, zaszumioł poważnie, a uciszōł sie pomału kajś daleko. Masty ôd telegrafu, co stoły kole drōgi, ôdpedziały mu cicho brzinkajōncym klankym. Na drōtach, co płōtły sie choćby jako niyskōńczōno przyndza miyndzy mastami, ćwiyrkały grōmady ptokōw. Dziyndzioł przefurgnōł z rykym hned nad samōm głowōm ôd Thiela, dyć tyn ani sie na niego niy bōł podziwoł.
Zza srogij czornej chmury pokozało sie na chwila złote, czerwiōne słōńce, a utōnyło zaroz za ciymnymi szpicami strōmōw, jednakowōż praje teraz rozloły sie we lufcie purpurowe blaski. Strōmy zaczły goreć, raje sośniczkōw gorały choćby rozpolōne zielazo.
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Glazjy tyż rozgorały w tym blasku a na chwila świyciyły sie, choćby ôgniste gady, ale zgasły hned. Czerwiōność zaczła sie pomału dźwigać ku wiyrchu, pnie zećmawiyły sie ôd spodku, a potym zimne ciynie wieczora zaczły dotykać dolne asty, a szły aże ku wiyrchu. I yno szpice czerwiyniyły sie jeszcze na chwila, aże tyż zgasły.
