Regina Sobik: Wilczo skōra
Przi starej szopie kajś wele lasa
pastyrze swoji bydło pasali
a że sie lynkali wilka złodzieja
bez noc calutko wachta trzimali
Wilczysko sioło ôgromno twoga
zawziynte i złe jak nieszczyńś siedym
ôd rana siedzioło na czatach myślōnc
że mu sie trefi baran niejedyn
Kiedy wilczysku zmierzło czekani
na niebie jasno gwiozda blysknyła
chciała pokozać cołkimu światu
że tu Paniynka Syna zrodziła
Wtedy to Janioł stōmpioł na ziymia
ôbudzioł pastuszkōw co twardo spali
-Idzcie do szopy tam bajtel leży
na niego to wszyjscy downo czakali
Dalszŏ tajla artykułu niżyj
Wilk zły i głodny idzie ich śladym
chocioż ciekawoś w pojstrzodku poli
ôbejrzy yno co bydzie dali
już ôn ci troszka poczakać woli
-Ci gupielocy poszli do bajtla
jak by to było jakiś panisko
ôstawić ôwce bez wachowanio
ni moga pojōńć choć mōndrech wilczysko
Pastyrzōm chyba na dekiel pizło
bajtlika w żołobie w zocności majōm
i wto to widzioł ni majōm wiela
choć biyda piszczy geszynki dajōm
Cha! doczekołech nareszcie poszli
widać że szczyńści mi dzisioj sprzijo
Zeflik zmochany usnōł na sianie
i jak zabito spi tyż Maryjo
Wloz wilk do szopy zymbiska szczyrzy
bydzie gościna jakich niewiela
tela maszkietōw downoch niy widzioł
w brzuchu mi burczy wszystko zeżera
Ôtworzoł paszcza już łapskiym siyngo
coż kej dziyciōntko sie ôbudziło
krōngłe wyglōndo na smaczny kōnsek
zjeś go grzych bydzie jak by niy było
Pōnbōczek tego mi niy ôdpuści
nareszcie sumiyni ruszyło wilka
pojōn, że bajtel radoś prziniesie
stykła mu na to malućko kwilka
Dziyciōntko wyciōngło rōnczki i pado:
-kamracie wilczku jo na cia czekōm
pōdź cie pochalōm przitula do sia
dycko pszoł byda to ci przirzekōm
Rozbeczoł sie wilk s wielki radości
dziyciōntko kamratym wto mu uwierzy
a ôn już poznoł już wiy i czuje
że to Zbawiciel w tym w żłobku leży
I pynkła twardo skōra a wilku
wyszoł s ni człowiek inszy i nowy
taki prawdziwy ze kwi i kości
i do pōmocy dycko gotowy
Regina Sobik