Część szósta Paedagogia Maioris Silesiae

KATEDRA

Paedagogia Maioris Silesiae

Paedagogia Maioris Silesiae
to myśli dawnych oraz współczesnych nauk pedagogicznych
potwierdzone badaniami naukowymi
przede wszystkim przez neuronauki,
sprawdzonymi w praktyce szkolnej,
opisane w literaturze przedmiotu –
tym samym myśli te poddane zostały co najmniej falsyfikacji.

Paedagogia Maioris Silesiae
to prawdy oczywiste głoszone przez:
Konfucjusza – Sokratesa – Platona – Jezusa
Wilhelma von Humboldt
Manfreda Spitzera – Semira Zekiego – Jean-Pola Martina
Petry Hölscher
Hypatię – Hildegardę z Bingen
Marię Montessori – Janusza Korczaka – Aleksandra Kamińskiego
oraz
Avicennę – Gallena- Hipokratesa – Paracelsusa
Newtona – Einsteina – Hawkinsa

Paedagogia Maioris Silesiae
to metoda kognitywno-selektywno-generatywna
POZNAWAJ – WYBIERAJ – WDRAŻAJ DOBRE WZORCE

Część szósta:
(proszę o wydrukowanie i położenie obok siebie, nastepnie o komentowanie, doradzanie, uzupełnianie i przesłanie.
Mój adres: lubina@interia.pl
Po części dziesiątej przedstawię wnioski.

Przy doborze
treści, metod i środków nauczania
nie powinniśmy się kierować
żądaniami
partii,
kościoła i biznesu
oraz innych grup interesów,
ale kulturowymi i naturalnymi
potrzebami człowieka
harmonizującymi
z wartościami.
Ważne dla dyskusji
o kształceniu jest to,
by było jasne,
o co w kształceniu
w ogóle chodzi.
Nie chodzi o ustalenie treści, których należy nauczyć.
Zdecydowanie bardziej chodzi o stworzenie odpowiednich warunków życia, w których
można się nauczyć się tego,
co ważne dziś i tu,
a niezbędne przez całe życie.

Prowadzić spolegliwe życie
ze świadomością przemijania
to wyczyn,
do którego zdolni są jedynie ludzie w drodze ku spełnieniu.

Odpowiedzialna jednostka
to osoba
osiągająca samostanowienie (autonomię)
i dojrzałość
używając
rozumu i serca.

Kiedy chcemy
poprawić uczenie się,
to z faktu,
że mózg uczy się zawsze wynika jedno:

Całość warunków życia, a nie program nauczania, decyduje
o tym, czego się uczymy.