Klaudiusz Kaufmann: Kej sie zaczynŏ starojść?

Przi kŏżdych kolyjnych ôkrōngłych gyburtstakach czowiek sie zastanawio nad tym, co bōło i wiela nōm ôstało. Na poczōntku bajtle chcōm jak nojwarcij mieć ôziymnŏście, potyn je jeszcze pŏra lŏt szalyństwa, ale jak przidzie trzidziestka, to niyjedna modo baba zapłacze, bo przeca te kryjmy przeciw faltōm to sie już wtedy zaczynajōm. Tak po prŏwdzie (jak mi padoł znajōmy lekarz), to my sie rozwijōmy fizycznie do dwajestego siōdmego roku żywobycio, a potyn to już z gōrki. Niyjedyn, jak to przeczyto, moge sie chycić za łeb, ale ze biologiōm niy wygrosz. Kej sie zaczyno starojść? To zależy ale ôd naszyj gowy. Sōm ludzie, kere po siedymdziesiōntce majōm wiyncyj siōły, jak modziki. Lŏcōm po świecie, fajrujōm i nawet jak niyrŏz sie muszōm wspōmōc krykōm, to na starojść niy majōm czasu. Na pewno przidŏwo sie sam niymieckŏ rynta, bo jak tak suchōm, jak moja ciotka ze Niymiec co miejsiōnc sie jedzie a to do Italije, a to na Wyspy Kanaryjske, to sie myśla, że keby miyszkała w Polsce, to by sie mōgła pojechać rŏz do Chebzio, a rŏz do Zimnyj Wōdki. Z drugij strōny mōmy modych ludzi, kerych niy idzie wygōnić na szpacyr, siedzōm przed kōmputrym, a trefiajōm sie nojlepij yno na fejsbuku. Sōm frele, kere już jak majōm ôziymnŏście, łajżōm na botoks, bo sie bojōm, że sie starzejōm, a i tak sōm niyrŏz szpetniyjsze, niż ōumy, kere sie niy bojōm faltōw.

Dej pozōr tyż:  Niy śmiymy dać Rusyji wygrać - Emmanuel Macron ô europejskim bezpieczyństwie

Już od dugszego czasu je take ciśniynie na bycie modym, sukces i nojlepij fōra piniyndzy. Musza pedzieć, że i mie to niyrŏz chyto, a we mojij familiji je nojbarzij znany jedyn mōj szpruch. Bōł mōj dwajesty gyburtstag, gojście już poszli do dōm, a joł żech siedzioł ze mojim starszym bratym i naszym kamratym we izbie. Chyciōła mie jakosik melancholijo i żech padoł: Mōm dwajeścia lołt i nic żech jeszcze w życiu niy ôsiōngnōł. Mōj brat i nasz kamrat wejrzeli na siebie i sie zaczli śmiołć – niy wiedzioł żech, po czamu. Ôstatnio przi ôkazji grania spektaklu we Ôpŏlu spotkoł żech tako dzioucha, kero padała, że już miejsiōnc tymu miała ôziymnŏście, a jeszcze nic niy ôsiōngła. Jak żech sie jij spytoł, co by to miało być, to padała, że nowy pierwiastek abo lykarstwo na raka. Skōnd sie to biere, ta presja, że musza zrobić cojsik wielkego dlŏ ludzkości? Na pewno niy wszyjscy modzi tak majōm, niyftorzi majōm ajnfachowo inkszych w rzici, a i tak myślōm, że im sie ôd tyj całyj ludzkości wszyjsko należy i gołambie już powinny czekać, żeby upieczōne im furgnōńć na talyrz. Bydzie jedna i drugŏ grupa za pŏra lŏt dalij tak myślała? Abo jednym sie ôdechce, a inkszym zachce? Możno bydzie ś nimi jak z pokolyniym dzieci-kwiŏtōw, kere chciało być inksze, jak ôd nich fatry, potyn ale ôblykło ancugi i dzisioj niyjedyn je prezesym, kery sie śmieje z tego, że sie kedyjś lŏtoł we kolorowym hymdzie po polach.

Dej pozōr tyż:  Joseph von Eichendorff: Tynskność i Ksiynżycowo noc

Dwajeścia lŏt niyskorzij już niy myśla, że żech nic niy ôsiōngnōł, choć tyn dziyń, kej sie zaczniesz nucić piosynka Rosiewicza i wejrzysz na siebie jak na inżyniera Karwowskego, niy je taki ajnfachowy. Przeca jak żech za bajtla ôglōndoł “Czterdziestolatka”, to mie sie zdało, że ôn je już taki stary. Dzisiej patrza we żadło i widza tam modego czowieka, możno przi ôczach, jak sie śmieja, widać pŏra faltōw, ale driny we swojim łebie to żech dopiyro co skōńczōł studia i mōm nadzieja, że mi to na dużij ôstanie, bo jak byda mioł siedymdziejsiōnt- jako chop musza mieć pierōnym dużo szczyńścia, żeby to dożyć – to bych chcioł mieć we łebie dopiyro cztyrdziści.

Yno co to trza by robić, żeby nōm sie tyn nasz mōzg niy zestarzoł? Moja kobiyta kludzi zajyńcia tyjatralne dlŏ syniorōw. I musza wōm pedzieć, że jak tam dō nich ida, to ôni sōm niyrŏz barzij kreatywni jak nastolatki. Majōm energijo i im sie chce wylyjś z dōma, jechać, prōbować, sztresować przed wystympym i nawet nauczyć kans tekstu. Czasu niy majōm, bo cołki czas kaj lŏcōm. Ôni majōm mode gowy, a to je nojważniyjsze. Pomŏgo tyż przebywanie ze modymi ludźmi, jak sie ś nimi robi, ich uczy, kamraci, to idzie tōm modościōm przesiōnknōńć. Niyrŏz żech już słyszoł, jak jaki emeryt padoł, że ôn sie woli pogŏdać ô bele czym ze modymi, jak siedzieć i suchać ôd rōwnolatkōw ô chorobach.

Dalszŏ tajla artykułu niżyj

Dej pozōr tyż:  Sōm my nazod! Stowarziszynie Ôsōb Ślōnskij Norodowości je zaś legalne

Co do tego, fto dużij żyje, to je ciekawe, że ta “słabŏ płeć” to ciōngnie do setki, a te mocne chopy to już prydzyj furgajōm do Pōnbōczka. I fto tu powiniyn iś pryndzyj na rynta? Kaj sam je te rōwnouprawniynie? Baby cołki czas sōm chore, a chopy sie tracōm… Niy mōmy leko, my, ta richtich słabŏ płeć.

Życza wōm chopy, co byjście byli we jednym podobni do babōw- żyli tak dugo, jak ône. A babōm trza życzyć yno, co by bōły zawsze gryfne, mode i bogate.

Klaudiusz Kaufmann – urodzōny we Gliwicach szauszpiler. We 2002 ukōńczōł warszawsko Akadymia Teatralnŏ, ôd tego czasu groł we roztomajtych filmach i serialach we Polsce i Niymcach – nojczyńścij we Polsce gro Niymcōw, a we Niymcach Polŏkōw, np. ôd 2015 jako Wiktor Król we „Polizeiruf 110”, a Schmidt we „Belle Epoque”. Cołki czas słyszeć go idzie we roztōmajtych dubbingach. Ôd niego głosym gŏdo zebra Marty we Madagaskarze i kupa inkszych animowanych postaci. Ôd 2015 pisze po ślōnsku bloga kulinarnego „Chop w kuchni”, na kerym idzie znojś i dania ze heimatu, i kuchnie świata, i ôd niego autorske wynŏkwiania kulinarne.

Społym budujymy nowo ślōnsko kultura. Je żeś z nami? Spōmōż Wachtyrza

Ôstŏw ôdpowiydź

Twoja adresa email niy bydzie ôpublikowanŏ. Wymŏgane pola sōm ôznŏczōne *

Jakeście sam sōm, to mōmy małõ prośbã. Budujymy plac, co mŏ reszpekt do Ślōnska, naszyj mŏwy i naszyj kultury. Chcymy nim prōmować to niymaterialne bogajstwo nŏs i naszyj ziymie, ale to biere czas i siyły.

Mōgliby my zawrzić artykuły i dŏwać płatny dostymp, ale kultura powinna być darmowŏ do wszyjskich. Wierzymy w to, iże nasze wejzdrzynie może być tyż Waszym wejzdrzyniym i niy chcymy kŏzać Wōm za to płacić.

Ale mōgymy poprosić. Wachtyrz je za darmo, ale jak podobajōm Wōm sie nasze teksty, jak chcecie, żeby było ich wiyncyj i wiyncyj, to pōmyślcie ô finansowym spōmożyniu serwisu. Z Waszōm pōmocōm bydymy mōgli bez przikłŏd:

  • pisać wiyncyj tekstōw
  • ôbsztalować teksty u autorōw
  • rychtować relacyje ze zdarzyń w terynie
  • kupić profesjōnalny sprzynt do nagrowaniŏ wideo

Piyńć złotych, dziesiyńć abo piyńćdziesiōnt, to je jedno. Bydymy tak samo wdziynczni za spiyranie naszego serwisu. Nawet nojmyńszŏ kwota pōmoże, a dyć przekŏzanie jij to ino chwila. Dziynkujymy.

Spōmōż Wachtyrza